Olaia Novo recita "Inda vou na meniña", do libro Palabra no tempo, de María Mariño:
Inda vou na meniña
aquela que fogueaba sin leito!
Son aquela!
Aquela que no bosco
escuitaba o himno dela!
Son aquela mañanciña,
entre orballo das rosas,
entre area de sendeiros,
onde atopaba a campana.
Caladiña eu chamaba
en berros que hoxe esquezo,
cando o navío de lonxe
o meu mar cheo atracaba.
Son aquela!
Son aquela tarde queda
que no serán se chamaba
miña aurora sin coores
chea dun farto rebusco
que en un xordo a min chegaba.
Son aquela!
Son aquela pena nubra
que de mofo entrenzaba
a lonxe voz do poeta,
cando aínda non sabía
que era pra ela
o que aquela voz narraba.
Son aquela!
Son aquela sempre soia
que paseaba a ribeira
a ver si nela atopaba,
a ver si nela afogaba.
Eu non sei,
eu non sei son sinceira.
Eu sentía un lonxe triste,
eu sentía nel ledicia,
en quería estar soia,
en quería compañía,
aquela que eu non sabía!
Hoxe o sol enxuga a néboa.
Os dous tecen amores.
Han de saber algo dela!
Comentarios
Publicar un comentario