Había que chegar pra ser.
Porque navegamos contigo as marxes. Cruzamos uces e toxos, cruzamos o mar desde o fondo, pincheiras e cumes cruzamos.
Porque nos lemos por dentro, porque por dentro te lemos, porque contigo queremos estar no torreiro da festa, bailarmos coas palabras quebradas sempre novas
para un tempo que vén de lonxe e mocea cada día.
Desde a Ponte de Sampaio, polas ondas da Marola, á noite caurelá moitos camiños para andarmos.
Porque non queremos a túa imaxe calada no altar de quen xa foi, e só flor dun día, esquecida nun andel, nun libro grande fechada.
Porque non queremos o teu nome a pé de páxina, mellor as súas letras ciscadas polo chan a caer no fundo máis fundo do mundo dos buracos para de alí retornar co seu cantar e darlle luz a tea do teu tear.
Porque non queremos o mundo que a ti te envolve baixo lousa de alentos gardados, querémoste viva, para dinamitarmos contigo a historia que a ti te olvida.
Por ese algo de ti que sempre alenta en forza viva.
Pola pegada aquela que nosoutras tampouco dicimos
mais sabemos.
Por moita folla que caia e haberá de seguir caendo sempre haberá primavera, un novo longo que sempre de ti agroma, navegadora dun mar de fondo, contra todo.
Pingoada somos, coma ti, queremos celebrar todas as palabras que tronzadas, reviradas coma nós, dunha reviravolta veñen. Vivas están e vivas querémolas!
Sabemos coma ti,
Sempre hai verba que non di e bon alalá que non zoa.
E somos contigo segadoras de palabras, Nosa Señora na festa,
pola luz aquela que encendiches e non se apaga,
Por ti, celebramos, desde o papel trillado e o arrecendo da chambra da túa nai,
a palabra no tempo, a verba que comeza,
Por ti, Nosa Señora das Letras, pra ser, pra sermos,
MARÍA MARIÑO.
Comentarios
Publicar un comentario