Manifesto. Luisa Villalta a Nosa IX Señora das Letras

 

No mesmo lado, o compromiso

Celebrámoste desde a complexidade da épica ao publicismo, deste ti, desde o teu pensar, lúcida e comprometida, sempre na construción dun pobo, dese pobo que foxe de si mesmo, dunha literatura, dunha lingua, no foro da cultura.

Ti, na liberdade, da contra-ética do poder. 

Lémoste e sentímoste na arela dun teatro de nós que te abrigue e nos abrigue, dramaturga, que nos adentra no paseo das esfinxes e nas certezas de Ofelia. 

Lémoste e aprendemos, ensaísta, que nos enreda na ecuación teatral de Don Hamlet, para nos mostrar esa obra enteiramente nova; para nos levar ao outro lado da música, para nos guiar pola poética, sobre un certo estado de conciencia e nos erguer desde a prensa o libro das columnas. 

Lémoste e gozamos, narradora, da lingua coa que nos convocas, nesa teoría de xogos en que lle dás a man ás afinidades electivas, para andarmos mundo; a lingua que non se pode chamar silencio, e por iso nos legas as chaves do tempo para abrirmos ao futuro o reino que un día perdemos. 

Ti, que sabes do couto á liberdade, do silencio, da banalización, das estratexias para neutralizar o discurso ético e literario. 

Lémoste, poeta, e gozamos e cantamos e a música reservada estoupa e xorde o ruído e soñámoste co violín e préndensenos as túas palabras coas que vestimos minutos de poemas polo papagaio nunha rota ao interior do ollo contigo no outro lado da música, na Cidade Alta. 

Ti, que reclamas a liberdade de ser escritora galega nunha Galiza viva e democrática. 

Galiza, esa palabra, que pronunciaches con boca chea. 

Ti, que dixeches isto é tamén unha muller que resiste. 

Igual que un tigre ignora a tigritude: 

Salta. 

Penélope tece o tecido do regreso. 

Celebrámoste, gozamos, saltamos contigo, LUÍSA VILLALTA.