 |
| Fotografía de John Espade |
O libro de Amandine Dhée, La mujer borrador, empeza cunha cita que promete:
O que vén ao mundo para non perturbar nada non merece nin consideración nin paciencia.
René Char.
Está claro que as mulleres hai tempo que decidimos perturbar, rachar cos plans establecidos, cos estereotipos e co que unha parte da sociedade decidiu que é “o correcto”, sen encomendarse nin a deus nin ao diaño.
Chega un momento na vida de todas as mulleres en que determinadas preguntas aseméllanse a unha especie de “mantra”: e, para cando aumentades a familia? Claro que se non tes parella estable, a pregunta cambia, porque o de casarse aínda ten o seu aquel social, entón tócache o de: e ti, cando pensas encontrar un home “con xeito” (que grande é iso de ter xeito!) e ter un par de cativxs? Ese número dous máxico marcado pola economía, as viaxes do INSERSO dxs avxs, e demais andrómenas.
Pero soa ou acompañada, hai algo que sempre é o mesmo cando decides ter unha crianza: o momento ao partir do cal fas o anuncio de que estás preñada. Se tes parella, todo é felicidade, plans, ideas que aínda non pasaron pola túa cabeza, pero que todo o mundo ten claro que son as grandes verdades. Se non tes parella, vai depender do aberta de mente que sexa a túa familia e demais tropa, mais, sen dúbida, haberá quen pense que es unha irresponsable. E, de súpeto, nas xuntanzas familiares, ou coa panda, empezan a colocarte no grupo de mulleres que ou ben xa teñen fillxs, ou tamén están a piques de... coma ti. Saes á rúa, acendes o televisor ou a computadora e todos son anuncios de “potitos”, leites, cueiros..., pero ti aínda non tes ningún interese nese tipo de produtos. Empezan a preguntar se xa sabes se é neno ou nena:
"No hemos querido saber su sexo. Es el primer regalo que le hacemos, un aplazamiento de género".
Ter que ir a aulas de preparación ao parto é fundamental, nas que a linguaxe transfórmase e as palabras adquiren outro contido, énchense de sensacións agradábeis cando algunhas ti nunca as sentiras como tal. Ah! e non esquezamos o nome, que para iso está todo o mundo disposto a opinar, até hai páxinas web con milleiros de propostas por se queres ser exótica ou autóctona con iso do nome. A parroquia, ultimamente, ten tendencia ao exótico, co fermoso que é Carme, por exemplo, e até o mar se enche de barcas engalanadas para conmemorar o teu nome.
Esa loita, entre o que quere unha parte do mundo e o que queres ti, que ao mellor nin o sabes, mais tampouco estás preocupada, con esa loita non contabas. Aínda que por todas é coñecida, teñas crianzas ou non, hai que vivila!
Pero ti queres seguir facendo a túa vida, á vez que vas sentido os cambios no teu corpo, porque a transformación é alucinante. Un día érgueste e xa non entras en ningún pantalón e as saias están a piques de rachar. Iso si, as redes sociais están ateigadas de famosas que saen do hospital coa crianza e o seu “corpo perfecto”, si é que tal cousa existe, e ao día seguinte xa están en bikini tomando o sol.
Destas e moitas outras sensacións fala Amandine Dhée en La mujer borrador. Sen renunciar ao lirismo, e o que é moi importante, sen renunciar ao sentido do humor. De como ves a túa nai, das relacións sexuais, da culpabilidade, do peso do patriarcado:
"Tengo envidia de su estatus de padre moderno. Él no tiene que soportar el peso de dos mil años de historia. Su entrega suscita el entusiasmo de las multitudes, mientras que yo no hago más que obedecer a mis instintos".
Hai dúas frases, nesta novela de oitenta e nove páxinas, nas que non sobra unha soa palabra, que ao meu ver, definen esta historia hilarante e poética á vez.
"Mi barriga ha pasado a ser de dominio público.
No es el bebé el que me agota, sino esta forma de volver a definirme continuamente. Sin matices".
La mujer borrador, de Amandine Dhée. Premio Hors Concours 2017. Tradución de Irene Aragón. Editorial Hoja de lata.
Comentarios
Publicar un comentario