 |
| Foto procedente de mabelrivera.es |
No silencio ao
tempo acompañado e solitario do patio de butacas dun teatro, alguén escoita un
chisco dentro e fóra. Non tan dentro como para ter que estar pendente de ningún
detalle de luz, texto, escenificación. Non tan fóra como para non saber de que
trata a obra, que personaxe encarna cada actriz, que música soará de fondo.
Dende ese espazo liminal do abraio, expectante por saber que ía acontecer,
acudín unha e outra vez ás representacións d’O club da calceta. Sentada como
unha máis e ao tempo transportada, grazas á xenerosidade de Celso Parada e o
elenco incomparable de actrices, á emoción de ver en directo o que unha
novelista case nunca observa: a reacción do público ante a palabra.
Como nun eco, as
personaxes desta novela á que tanto lle debo, saían dela e cobraban vida. Nada
me pareceu tan máxico aínda. A ledicia plena e sincera de que grazas a este
texto sete actrices Elina Luaces, Susana Dans, Laura Ponte, Inma Antonio, Maxo
Barjas, Estíbaliz Espinosa e Luisa Merelas tivesen a oportunidade de estar sobre
os escenarios, en toda Galicia e tamén fóra, durante moitos meses. Nunca a tal
aspirara, nunca tal fora a satisfacción.
Todas elas, baixo
a batuta de Celso Parada (como co-adaptador e director) e Mabel Ribera
(axudante de dirección), encarnaban á perfección a reflexividade algo cómica de
Matilde, a rebeldía de Anxos, a irreverencia de Elvira, o espertar de Rebeca, a
fortaleza de Luz, a teimosía de Nanda e a resistencia da Tía Davinia. Todas
tiñan os seus grandes momentos, construían entre todas un tecido ante os nosos
ollos.
Porén, en todas e
cada unha das representacións, había un momento onde o teatro enteiro contiña a
respiración. Un momento tenso, duro, incómodo. Un momento en que Luz nos
contaba como fora prostituída pola súa mai. Na tensión dese momento, só Inma
António no escenario. Moito antes de coñecer a dramaturga, o acaso levoume a
coñecer a actriz. Non son estas dúas facetas necesariamente xemelgas. Requiren
sensibilidade e pericias diferentes. Mais no fondo fican unidas polo impulso de
poñer os nosos corpos, historias, voces e vidas sobre o escenario, diante dos
ollos do mundo, dándolles profundidade, diversidade e lexitimidade. Nun plano
non menor, responden tamén ao esforzo de tirar por unha profesión da que
debería poderse vivir, nun ecosistema que, por desgraza, vira monocultivo no
que ao final acaban traballando sempre os mesmos, copando todos os espazos e
toda a visibilidade. Por detrás dos xestos tanto actorais como da escrita de
pioneiras como António hai moita violencia, moito silencio, moito paternalismo,
moita indefensión económica, laboral e da propia integridade física. Non son
estas actividades menores. E se ben a min me tocou coller o labor de António
pola metade, non minusvaloro en absoluto a dificultade que ten sempre botar os
puntos.
Porque calquera
que saiba calcetar sabe que, sen dúbida, ese primeiro paso é sempre o máis
complexo. E que sen el non hai nada que poida tecerse. Con António tivemos a
fortuna de que os puntos viñesen botados. Agora queda seguir tecendo cada día, cada
unha no que lle corresponda, á espera de que non moi lonxe poidamos ver
novamente seis, ou sete, ou oito actrices en escena e a obra completa ata o
momento de António publicada e representada. Porque entón o teatro sería
verdadeiramente unha obra. E un labor onde, como na calceta, todos os puntos
son necesarios.
María Reimóndez
Comentarios
Publicar un comentario