No café da estazón de tren de calquer cidade pequena, a esa hora incerta...
Inés, a protagonista de Era nova e sabía a Malvaísco, fermoso título, sabe que a vida ten moito de incerto até o momento final e, que as únicas certezas, veñen despois do tempo vivido coa intensidade que dá a procura dese tren, que as máis das veces, pasa sen parar. Si, non para, mais o vemos pasar por diante como un encontro imaxinado, ferido, que puido ser pero non era o momento, e alguén canta desde a outra vía... tengo miedo del encuentro con el pasado que vuelve a enfrentarse con mi vida...
A memoria, doce e amarga, tínguenos o rostro cun sorriso á vez que nos encolle o peito, viaxamos con ela para construír o presente mais, como Inés, pode chegar ese momento no que queremos deixalo todo e escoller ese derradeiro lugar no mundo, ese pechar o círculo que cadaquén elixe. Volver.
Nunha pequena taberna dunha estación de tren, por que non, cun descoñecido, por que non, a vida de Inés vai pasando como as imaxes nunha Lámpada Máxica, entre grolo e grolo de coñac, a derradeira escena, a de verdade, despois de ser tantas outras, buscándose en cada unha delas, nos ollos desas persoas que esperan a última sesión do cine para que o seu día teña un obxectivo máis alá das súas propias escenas cotiás, esas que xa non hai que repasar, nin sequera analizalas, son así, son as que tocan. Por iso sempre andamos á procura dese momento no que a narración é inesperada, descoñecida, sorprendente. Apágase a pantalla e o público crea a súa propia protagonista e falan da vida desa actriz, á que admiran, como se fose a súa veciña do relanzo da escaleira, e hai tantas versións da mesma muller! E cremos que temos todo o dereito a inventala, ese morbo que tanto alimento da a quen non quere pensar e respectar, debullando a súa vida para encher a propia de contido. Mais sempre, como di Inés... podo ver un atisbo de esperanza e é que aínda hai reservas onde o espazo é ancho e podemos contemplarnos con distancia: aí é onde están os amigos. Ese é o último paraíso onde se pode respirar, onde un ten a liberdade de, se quere, espir-se das súas máscaras sen sentirse agredido...
Inés, nesa taberna de estación, percorre o amor, o desamor, o que puido ser pero..., con Pastor, ese rapaz novo e descoñecido ao que lle aburren os estoicos e prefire aos epicúreos, e cre que hai que amar a quen merece amar. Esta é desas frases que soan ben, pero Inés sabe que ás veces eliximos mal e iso tamén forma parte da nosa memoria que, como ese tren que só para ás veces, é selectiva e deixa feridas, cicatrices que pechan, pero non deixan espazo ao esquecemento.
Inés: (Ollando-o como se o vise por primeira vez) A ti... Podo contar-che a historia, pero nunca a saberás todo, nunca chegarás a tocar a historia cos dedos...
Nesa última frase de Inés, é onde está a verdade. Esa, que aínda que os demais cren coñecer como se fose deles propia, só podes tocala ti. Es a que sabes en que estación baixar, a que obrigas a parar o tren que case sempre pasa de largo na mesma parada da que partiches cando eras nova e sabías a malvaísco. Es quen elixes como vai ser a derradeira escena e o seu sabor.
Era nova e sabía a malvaisco. Inma António. Edt. Sotelo Blanco.
Esta obra recibiu o Premio “A Biblioteca do Arlequín” no 1990.
Comentarios
Publicar un comentario