No pasado día das
Letras, baixo un sol que cheiraba xa a verán e que só puiden intuír pola
fiestra, escoitei a Noa Moreira (Salcedo, 1985) recitar versos do seu
Meteoro imantado (Urutau, 2019) nun deses tantos directos de Instagram que
proliferaron como xeitos de achegamento necesario ao longo destes meses. Eu xa
lera Meteoro imantado, pero nunca o escoitara na voz da súa autora.
Había algo entusiasta e vivísimo no xeito en que Noa Moreira pronunciaba as
palabras, algo que me fixo esquecer un 17 de maio raro no que non podía saír
manifestarme, no que o sol era só un reflexo do sol do outro lado da xanela, no
que non habería todo o que habería un outro 17. Nos versos de Moreira había un
sol moi verdadeiro que pegaba forte, e por iso decidín volver ler Meteoro
imantado, agora con outros ollos.
No coidado prefacio
do poemario, Olga Novo xa nos advirte de que a autora escribe desde “un limiar
de mulleres que sosteñen o mundo”. Nos poemas, case todos eles breves pero
punzantes, hai un eco de verdade ao que eu lle chamaría dunha prudente
consciencia colectiva: consciencia colectiva porque o eu poético , que se
afirma muller e descendente, sábese tamén voz dunha experiencia compartida;
prudente porque todo o poemario xira ao redor da idea do particular, da
experiencia posíbel que non pode ser substituída, da improbabilidade da caída
dun meteoro que observamos abraiadas mentres racha coa concepción que temos do
real.
Chégame este Meteoro
imantado, agora se cabe máis, porque é esta tamén unha situación similar: a
do medo ante o que sabemos que manca, a da ilusión ante o que se retoma; ante
todo, a do abraio. O abraio recolle todas esas variábeis e nos provoca, neste
libro, a sensación primeira da beleza do incerto. Hai un ollar case infantil á
contorna, que inunda o libro sen buscar outros referentes, porque non son
necesarios para a transmisión da mensaxe. Pero o infantil tamén trae consigo a
falta de pudor, a rudeza sen rodeos, a coraxe.
Teño
as feridas salvaxes e abertas.
E son
felices.
Miran
as constelacións de agosto. (p.13)
O abraio exprésase
desde unha relación amorosa na que se vai levando a conta dos días; como unha
especie de diario, Meteoro imantado trasládanos á espesura da historia
que non deixa de repetirse e non por iso cesa na súa intensidade. Porén, nesa
vivencia acendida, hai unha clara conciencia da fugacidade, do pouquiño que
duran as chuvias de estrelas, de que o amor -como o abraio- é sempre instante.
Malia todo, o suxeito poético decide entrar, vivir de mans núas, saberse tamén
présa do tempo. Nesta exploración, tamén no coñecer a dor futura, esa saudade
do que virá, a pertenza ao grupo: as tantas mulleres que antes entraron aí, que
coñeceron ese abraio, para despois vivir a súa extinción.
No
sorriso devorador:
os
dentes de león.
Es
caníbal no meu corpo
e
fasme Penélope sendo serea. (p.25)
Leo Meteoro
Imantado e ecoan na miña cabeza voces que van desde Xohana Torres até
Amaia, con ese “la verdad últimamente estoy hablando, hablando con todo el
mundo / me gusta el mundo / pero tú un poco más”. Hai neste fenómeno
meteorolóxico moito de desgastar as unllas querendo escarvar en todo. Como
facemos no verán, aínda que saibamos que remataremos queimándonos.
Leo Meteoro
Imantado e teño gana deste verán atípico. Aínda que estea cheo de
incertezas. Tamén nelas -penso- atoparemos algo de vida.
Meteoro Imantado, de Noa Moreira, publicouse na editora Urutau en
2019.
Comentarios
Publicar un comentario