Recuperar o abraso, por Arancha Nogueira

No pasado día das Letras, baixo un sol que cheiraba xa a verán e que só puiden intuír pola fiestra, escoitei a Noa Moreira (Salcedo, 1985) recitar versos do seu Meteoro imantado (Urutau, 2019) nun deses tantos directos de Instagram que proliferaron como xeitos de achegamento necesario ao longo destes meses. Eu xa lera Meteoro imantado, pero nunca o escoitara na voz da súa autora. Había algo entusiasta e vivísimo no xeito en que Noa Moreira pronunciaba as palabras, algo que me fixo esquecer un 17 de maio raro no que non podía saír manifestarme, no que o sol era só un reflexo do sol do outro lado da xanela, no que non habería todo o que habería un outro 17. Nos versos de Moreira había un sol moi verdadeiro que pegaba forte, e por iso decidín volver ler Meteoro imantado, agora con outros ollos.

No coidado prefacio do poemario, Olga Novo xa nos advirte de que a autora escribe desde “un limiar de mulleres que sosteñen o mundo”. Nos poemas, case todos eles breves pero punzantes, hai un eco de verdade ao que eu lle chamaría dunha prudente consciencia colectiva: consciencia colectiva porque o eu poético , que se afirma muller e descendente, sábese tamén voz dunha experiencia compartida; prudente porque todo o poemario xira ao redor da idea do particular, da experiencia posíbel que non pode ser substituída, da improbabilidade da caída dun meteoro que observamos abraiadas mentres racha coa concepción que temos do real.

Chégame este Meteoro imantado, agora se cabe máis, porque é esta tamén unha situación similar: a do medo ante o que sabemos que manca, a da ilusión ante o que se retoma; ante todo, a do abraio. O abraio recolle todas esas variábeis e nos provoca, neste libro, a sensación primeira da beleza do incerto. Hai un ollar case infantil á contorna, que inunda o libro sen buscar outros referentes, porque non son necesarios para a transmisión da mensaxe. Pero o infantil tamén trae consigo a falta de pudor, a rudeza sen rodeos, a coraxe.

Teño as feridas salvaxes e abertas.

E son felices.

Miran as constelacións de agosto. (p.13)

O abraio exprésase desde unha relación amorosa na que se vai levando a conta dos días; como unha especie de diario, Meteoro imantado trasládanos á espesura da historia que non deixa de repetirse e non por iso cesa na súa intensidade. Porén, nesa vivencia acendida, hai unha clara conciencia da fugacidade, do pouquiño que duran as chuvias de estrelas, de que o amor -como o abraio- é sempre instante. Malia todo, o suxeito poético decide entrar, vivir de mans núas, saberse tamén présa do tempo. Nesta exploración, tamén no coñecer a dor futura, esa saudade do que virá, a pertenza ao grupo: as tantas mulleres que antes entraron aí, que coñeceron ese abraio, para despois vivir a súa extinción.

No sorriso devorador:

os dentes de león.

Es caníbal no meu corpo

e fasme Penélope sendo serea. (p.25)

Leo Meteoro Imantado e ecoan na miña cabeza voces que van desde Xohana Torres até Amaia, con ese “la verdad últimamente estoy hablando, hablando con todo el mundo / me gusta el mundo / pero tú un poco más”. Hai neste fenómeno meteorolóxico moito de desgastar as unllas querendo escarvar en todo. Como facemos no verán, aínda que saibamos que remataremos queimándonos.

Leo Meteoro Imantado e teño gana deste verán atípico. Aínda que estea cheo de incertezas. Tamén nelas -penso- atoparemos algo de vida.