Cando o soño se converte en realidade por Eli Ríos

Nestas aventuras des gates con ás, Catwings, xúntanse catro relatos breves coa mesma base e trama, pero que, cada un, incorpora un elemento novo que complementa os demais. Os textos de Ursula K. Le Guin publicáronse entre 1988 e 1989. Nesta edición recompílanse todos xuntos e engádenselle as ilustracións de S. D. Schindler.

A historia nace dun soño que tivo a señora Jane Tabby: poder voar para fuxir da cruenta vida nun contedor do lixo porque a vida dunha gata abandonada no medio da cidade non é nada sinxela, non. E este soño gaña corporeidade cando pare e nacen as súas crías... con ás! Se á situación de abandono lle axuntamos a crianza en solitario e os perigos de ser criaturas diferentes, empatizamos coa decisión da señora Jane Tabby: pídelles ás súas crianzas que voen lonxe da cidade- ela non pode porque non ten ás- e que busquen novas oportunidades lonxe dos perigos. Así, Harriet, James, Rober e Telma comezan unha viaxe na que os contrastes entre a vida urbana e rural nos resultarán moi familiares, a solución aos problemas dependendo das diferentes capacidades faranos reflexionar sobre a colaboración ou as perspectivas, a visión, sobre os intereses capitalistas, de quen vive nas marxes será un dos momentos de grande profundidade reflexiva ou os intereses económicos que só tratan as criaturas como moeda de cambio levarannos a unhas consideracións relevantes que non se explicitan no texto. A narración representa os momentos importantes para as protagonistas cun enorme humor, pero coa alegoría ao alcance das nosas mans para que reinterpretemos os "límites" da liberdade ou as carecterísticas que definen cada personaxe e como iso determina unha acción ou outra. A personalidade da camada é moi diferente entre quen a compón. Igualiño que a nosa sociedade.

Una paloma bajó en picado hacia ellos y empezó a volar a su lado mientras los observaba con inquietud por aquel ojo pequeño, rojo y redondo que tenía.

̶ Pero..., a ver..., ¿que clase de pájaros sois vosotros? ̶ preguntó finalmente.

̶ Palomas pasajeras ̶ improvisó James.

Harriet maulló unas carcajadas.

La paloma dio un salto en el aire, la miró y se dio la vuelta para alejarse en picado, describiendo una ancha y rápida curva.¹

A imposibilidade de diálogo entre animais que non aceptan o diferente dá lugar a situacións ben cómicas, nalgúns casos como o anterior, pero é inexistente entre as humanas e a bicharada. Este trazo caracteriza toda a narración. Así, as pombas, o moucho, ratas, etc, poden entenderse e comprenderse, pero non coas persoas. Hai unha humanización limitada á especie animal polo que as personaxes humanas non son quen de aprehender os sons que emiten e só se relacionan coas felinas desde a cobiza, a empatía ou a suposición de pensamentos. Pero non só. Tamén hai humanas que desde o respecto achegan a posibilidade dunha convivencia respectuosa.

ilustración de S.D. Schindler 

Quizais, e só por ser este o espazo que é, debería comentar que é unha obra recomendada a partir dos oito anos, pero paréceme tan irrelevante o dato que non o vou facer. Lede en voz alta para esas crianzas que aínda non teñen competencia lectora, deixade ao alcance da man para aquelas que xa a teñen e vós, persoas adultas, entrade sen medo nesta aventura estético-literaria porque, como mínimo, ides pasar un bo anaco co sorriso prendido na cara.

K.Le Guin, U. e trad. de Lago, B., Catwings, Flamboyant, 2019

1páx. 19