 |
| Ilustración de María Montes (pax.23) |
Poder
celebrar, nos tempos que corren, o nacemento dunha editorial non é un tema
menor, non. E máis se estamos a falar de Cuarto de inverno que nos propón unha
experiencia sensorial na que nos apetece ler, ulir, tocar e sentir estes libros
concibidos como obxectos artísticos. Aquí, nada é casual. Todo está coidado ao
milímetro e disposto para adentrarse nos nosos sentidos. Incluídos o isbn e os
hastag's das lapelas.
Inaugura,
ou quizais debería dicir "bota a voar", este proxecto, o libro de
poemas Irmá paxaro de Tamara Andrés. Un poemario que acae á perfección
na liña editorial porque, nel, tampouco encontraremos puntada sen fio.
Antes
de chegar aos versos de Tamara Andrés, agardan por nós, na solaina, as citas de
María Victoria Moreno e Mara Wilson. Dúas autoras, nacidas en décadas diferentes,
que comparten mundos de fantasía, de creación artística no eido
infanto-xuvenil, enfermidades e perdas que arrexuntan os dous lados do océano
Atlántico nun universo común.
E
abrimos a porta, desta casa poética, e decatámonos que ese regresar á infancia
como lugar emocional que xa non existe, e que está atravesado pola dor da
separación, conxuga cos mundos e cos versos das autoras que nos acababan de dar
a benvida nestas páxinas. O silencio redondo e escuro que abrolla cando alguén
marcha. Neste caso, a irmá paxaro que " levas/ na túa estela/ os meus
membros"(páx. 53) A irmá, a nostalxia, as complicidades, a perda, a dor, a
fame, pero tamén a consciencia de facerse maiores como un proceso de esperanza
e de curación. Unha narrativa poética que traspasa vexetacións, casas e corpos
para loitar contra a soidade coas ferramentas da infancia e "cando
sentiamos a chegada do tempo/ xogabamos ás estatuas" (páx. 37). Ou,
tamén, coas que nos doa o futuro que constrúe a memoria do pasado:
descendo a longa estrada
ata a faldra da montaña
onde nacemos
para abrollar
a túa memoria
instálome
narciso que xermola neste mar
de perdas
e tento romper vertical
a forma que atravesa a auga
invoco todos os nomes
enredados na historia
da nosa infancia
ningún é xa,
pero ti segues
a voar
aló no alto
contornando unha e outra vez
o cume que cada día
pronunciabamos imposible
soa
música doutrora
o carrusel no que endexamais
montamos por ausencia de pais
roupa limpa
cartos
a forma
dos teus ollos
segue abarcando
todas as miradas[1]
A
lembranza de mirarse unha na outra para abrollar/ a túa memoria e
cimentar no sensorial o presente destas palabras que sandan a ferida. A
sonoridade, aquí, é fundamental. Convídanos a percorrer as estancias, mentres
nos acompaña, neste discorrer das estrofas, co son dos paxaros, coas cancións,
coas voces, pero, tamén, cos silencios ("mais a migalla fundiu hai
tempo/sobre a túa lingua para envolvela/ e adormentar unha infancia/ de casas
baleiras e pasos", p.19). Esa ausencia de sons que a poeta aplica
desde a disposición gráfica dos versos( páx. 11):
elaborei coa miña irmá o
único Catálogo Mundial Onomatopeico
dos
Golpes
O
sensitivo, e a fame, esporean a imaxinación para transformar os fotogramas en
temperaturas, cores e sensancións que nos transportan a momentos como "aquel día
comeramos flores/beberamos os restos da inundación/nadamos na flor da
memoria/como sobremesa" (páx. 45) e que veñen " a ofrecernos/ as súas
lambetadas/ fluorescentes/ delicadas/ recendentes/ cándidas" (páx.47).
Desde
o alto das escaleiras, esas nas que "os chanzos devoran a ansiedade da
pisada"(páx.59), albiscamos "o centro neurálxico do
corredor" (páx. 37) e, alí, no medio, transitamos as imaxes que María
Montes vai enxertando cunha mestría que nos queda apegada á retina moito
despois de retirarnos e aferrollar as contraventás.
E
pechamos as páxinas-casa coas feridas limpas e coa certeza de que a memoria e a
escrita acaban de xuntarse nun único lugar, nunha harmonía onde todo se conxuga
para sandar.
Andrés, T., Irmá paxaro, Cuarto de inverno, 2019
Comentarios
Publicar un comentario