É moi difícil dicir
verdades en poemas. Dicilas ben, a iso me refiro. Verdades con nomes, apelidos,
lugares, desencontros. É difícil dicir fracasos en poemas sen dicir pena, e
bágoas, e soidade, e abandono e supoño que tamén fracaso.
Non me gusta a
etiqueta “poesía confesional” polas connotacións que innegabelmente se asocian
a ela, pero se confesar é facer da náusea algo artístico, algo hercúleo, un
arma, diso si, diso si gosto.
Violeta Gil
(Hoyuelos, 1983) publica o seu primeiro poemario, este antes de que tiréis
mis cosas (2019), con Arrebato Libros, e faino cunha voz que nos trae todo
de novo sen deixar de darnos unha impresión de rotundidade arrebatadora. Porque
Gil, aínda que facendo as súas primeiras incursións no mundo poético, é
performer, creadora da compañía de teatro La Tristura e actriz.
E nesa faceta
bicéfala da autora atopámonos cun texto que se constrúe á vez como artefacto
poético e como relato interpretativo. Cada poema, unha escena. Cada escena, un
exercicio de honestidade estético e roto (esas dúas palabras que parecen
antónimas, e que Violeta Gil conxuga sen despentearse).
odio todo lo
concreto
pero es de lo
que puedo hablar (p. 20)
O poemario,
dividido en tres partes (Antes del viaje, América e Ayer volví),
cóntanos a migración da voz poética e a súa volta durante os anos duros da
crise cunha honestidade poética brutal. Un tema sen dúbida estendido, por real,
por necesario. Así como, por exemplo, Lara Dopazo fixera en ovella
(2016), Violeta Gil practica ese espazo do tránsito, do medo, da estranxeiría
(alí, e aquí de volta) cunha indiscreción característica. Os poemas flúen como
ríos nos que nos deixamos levar sen querer, porque hai rápidos, e a lectura non
pode ser outra cousa que fluída.
y si después de todo
de lo único que puedo hablar
es de que soy una persona blanca
pasando unos días en los estados unidos
iba a decir
una pequeña niña blanca
pero ya no soy una niña
aunque a veces
pantalón corto y camiseta
parezca recién llegada (p.52)
Fronte á aparencia
de escrita automática, un discurso de verdade: o dunha beatnik do agora, unha
nómade que non quere selo. Pero tamén o dunha persoa que vai adquirindo
discurso: que se interroga ao respecto do xénero, da identidade, da
cousificación, dos seus privilexios e dos dos outros. E tamén, claro, que ama,
que detesta, que chora, a quen lle soa a alarma do teléfono.
Porque marchar e volver, e a incerteza na vida
son algo así. Algo tan enigma e tan concreto. É desexar e berrar ben forte polo
menos iso que C. Tangana e Rosalía converteron xa nun himno xeracional: antes
de morir quiero el cielo / el ciento por ciento
e logo espertar,
que xa soou o espertador, facer café, mirar o móbil sen whatsapps, detestar
outro día de merda. Conter a náusea. Ou non contela, e escribir algo como antes
de que tiréis mis cosas.
Necesario.
- antes
de que tiréis mis cosas, Violeta Gil, Arrebato Libros, 2019, Madrid.
Comentarios
Publicar un comentario