Se xa en La exhibicionista
(Gravitaciones, 2014) Ana Lamela Rey (Viveiro, 1964) achegaba para nós unha
rotundidade poética do desgazarse, con La otra, saído do prelo esta primavera
con Piediciones, reforza esta súa tendencia de achegar a voz canda a nós, nun
exercicio íntimo case táctil, case a marmurar, como se só estivesemos ela e nós
e un único libro, soporte para o momento. Ana Lamela ten todas as armas para o directo,
unha voz dúctil como a auga, dominio do silencio e da tensión, unha
microunidade teatral para cada caixiña de poemas, é stand up poetry, dicción
deslumbrante e un calar cegador. É corpo e voz e ollos pechados, fonda fe no efecto da palabra, voz que
se rompe. A mágoa é que a asturiana fica lonxe e poucas veces son as que se
move transfronteiriza cara a súa terra natal. Daí que o poemario sexa a escusa
perfecta para atopala na súa ausencia ou para atraparlle os ecos, mais a
psicofonía sería a súa aliada perfecta.
Di Berta Piñán no prólogo
de La otra que “construir el mundo desde la otredad, tejerlo en la ficción de
aquello que es posible sólo porque se multiplica en las otras, en las que no
están, en las desposeídas, en las que no tienen voz pero no son extrañas a mí”
é a misión fundamental da poeta. Interpelada pola multiplicidade de voces, e
increpada por unha vida que non é equitativa nos seus hemisferios, a voz da
poeta asume o resto das voces. A súa pel apégase ao resto das peles, con
cicatriz, con outra cor, con outros danos.
La otra, as outras, xogan,
coa pericia da filóloga para confundir os límites dos pronomes. O eu que chega
ao nós e as elas asumidas en cada eu indeterminado que, a través da sororidade,
vai anunciando unha conxunción. A poeta vai adoitando, con voz descalza, todas
as situacións que violentan as mulleres e pegándoas sobre o propio corpo. Lonxe
do seu eu e do privilexio de muller branca, europea, está capacitada emocionalmente
para ser todas e cada unha, unha comunidade de mulleres, nenas e vellas, vivas
e mortas, ideas e prexuízos, privilexios, baixo unha única pel.
Ella elige
los días fértiles con calculadora./Una vez, dejó un feto de tres meses
creciendo en el cubo de basura./ Quizás era otra mujer de un planeta lleno./De
un contenedor lleno de otras mujeres.
Pode lerse o poemario como
un único poema que vai fiando unha historia a medrar en crueza mais tamén en reflexións
e puntos de luz. Hai unha reflexión sobre a soidade que paira entre as mulleres
e que vén feita de maneira intencionada desde a prehistoria; aínda que os
corpos buscasen os corpos para transferir dores e forzas, o patriarcado foi
amputando as pequenas fías que se reproducían para facer redes e que ameazaban
a corte do macho alfa.
No tempo, coas ondadas das
mulleres que van facendo pouco a pouco o seu proceso de reflexión, avivando a
súa loita por recuperar as mans, o nome, os lugares, as outras van enfiando un
único corpo mútuo co que é posible avanzar. Nesta rede de coidados e afectos a
outra/la otra, non é un ser residual e marxinalizado pola comunidade, é o
espello no que asumir o corpo non tiranizado, as súas diversidades, as secuelas
da dor e do maltrato, a lingua que procurar unha nova maneira de se expresar.
Mais tamén ese espello é quen de dar conta do inimigo que levamos ás costas,
coma nun escudo de heroína mitolóxica, e desafiuzar os medos.
“…la avellana”
LA AVELLANA, como
cualquier mujer al nacer/ tienen un sexo oculto y mínimo/ que estalla al
roce./Y de eses fulgor,/ de esa inocencia,/ nace el deseo de su carne redonda,
de nuestra carne redonda cubierta de piel marrón.
É poderosísima esta
incrustación que o poemario fai arredor dos versos máis decantados da parte
central do libro. A través do emprego da figura da avelá, a autora denuncia o
atrapamento, venda, trata e depredación sexual das nenas, vítimas principais do
sistema capitalista neoliberal. Traballo escravo,
explotación sexual, nenas desbotadas como lixo.
Un poemario desgarrador e
brutal que, pola súa capacidade de impacto por baixo dunha lectura fluída,
calma por veces, tensa noutras, máis cunha linguaxe aberta e delicada, debería
ser lido desde as aulas para crear puntos de referencia e abrir debate,
falarmos da outra, unhes coes outres.
LA OTRA. Ana Lamela Rey. Piediciones, 2019.
La otra por Emma Pedreira
Reviewed by segadoras
on
09:49:00
Rating:

Ningún comentario: