A palla que fai palleiro. Luísa Villalta. A palabra e a música

Retrato por Lorena Conde

Luisa Villata naceu na Coruña, para contárnola, un 15 de xullo do ano 1957...

Nacín

Abriuse o caborco globular do meu ollo

O vento dispersou o día un instante e caín

xunto a toda a miña xerazón no trinque da idade

como se nunca antes aínda que sempre

Licenciada en Filoloxía Hispánica e Galego-Portuguesa, exerceu como profesora de Lingua e Literatura galegas no ensino medio. Mais a palabra tiña que mesturarse coa música, e como Titulada Superior en violín, formou parte da Orquestra de Santiago de Compostela até 1985; e máis tarde da Xove Orquestra de Galicia, así como de diversos grupos de cámara galegos.

Foi poeta, para descubrirnos a outra cidade. Esa que na que os corpos bolen na procura de si mesmos.

O Papagaio mudo, caído entre as flores das meias verdades.

Luisa Villata foi poeta, narradora, dramaturga, ensaísta e tradutora, amais de virtuosa violinista.

Na poesía debutou con Música reservada (1991); logo virían, Ruído (1995); Rota ao interior do ollo (1995); En concreto (Premio Espiral Maior de poesía no 2003); Papagaio (2006. Póstumo). Música e poesía son inseparables, o ritmo no seus poemas vai máis alá da estética, é a pel da palabra.

No ano 1992, publica a primeira obra de narrativa Silencio, ensaiamos, Teoría de xogos (1997) e ...

Silencio me chaman porque neste tempo en que vivo non se me escoita.

As chaves do tempo (2001)

Escribiu catro obras de teatro: Concerto para un home só (1989); O representante (1990); O paseo das esfinxes (1991) e As certezas de Ofelia (1999).

Escritora que traballou todos os xéneros, non deixou de escribir ensaios como: O don Hamlet de Cunqueiro: unha actuación teatral (1992) e O outro lado da música, a poesía (1999); no que a relación poesía-música é evidente xa nalgúns dos seus títulos.

Escribiu artigos nas revistas Grial, Man común, Mondo Lusófono, A festa da palabra silenciada, A trabe de Ouro, Tempos Novos, Página abierta ou Agália.

Sempre estivo no lugar preciso e coa palabra concreta a prol da lingua e a cultura galega.

Formou parte, xunto con Xela Arias, dese grupo de escritoras que abriron novas vías de experimentación na escrita, cunha nova estética, pensamento e reflexión que crearon a cerne, xunto con moitas outras mulleres do que xa é o orixinal corpus da poesía actual galega.

O vento, segue pousando as túas palabras nas pedras da Cidade Alta e mentres, escoitando a Partita nº 2 para violín só de J.S. Bach; esperamos o día no que sexa a cidade a que olle para ti.