A palla que fai palleiro. Emma Couceiro

Retrato feito por Lorena Conde

En 2003, despois de publicar Cito na colección de poesía da editorial Xerais, queda muda a voz poética de Emma Couceiro (Cospeito, 1977) unha das grandes poetas da chamada Xeración dos 90. 

 

Envolta a súa militancia poética na organización, xunto con Yolanda Castaño, dos recitais poéticos da Facultade de Filoloxía da UdC, dase a coñecer con Humidosas, en 1997, a raíz de recibir o Premio Espiral Maior. A propia editorial publicará este poemario hermético e íntimo, no que chanta os alicerces da súa poética autorreferencial e chea de introspección que foi moi aplaudido por crítica e público lector naquel intre de pura efervescencia da poesía. 

 

En Couceiro as personaxes do cotiá conviven con fantasmas e efluvios telúricos nun ambiente pechado de desolación e enigmas nunha das propostas máis orixinais e ecoantes das feitas nesta década en que a voz das poetas novas, aínda estudantes, xera e organiza un cambio poético nas percepcións do corpo, do erotismo, do eu muller como actuante-suxeito e non obxecto referencial da poética erótica ou amorosa que se formulou ata o momento.

É Humidosas un camiñar cara os adentros familiares e persoais que sacrifica o silencio da intimidade a través do verso que se interroga, multiplica e abre cara ao exterior en As entrañas horas (Ediciós do Castro, 1998, Premio de Poesía Eusebio Lorenzo Bailerón).

Demos tantas voltas para chegar aquí
e debullar humidosas
que só quedamos nós e as nosas preguntas.

De aquelas que asubiaban a melodía de criatura
e nome
deixamos rastros

porque pasa o tempo.

De Humidosas

O desdobramento do eu, co que adoitaba xogar e comunicarse en anteriores obras acada a súa plenitude no que é, ata o momento, o seu último libro editado, cito (Xerais, 2003) onde é a propia Emma, eu literario, quen interpela e dialoga con outros escritores como Stendhal ou Kundera. Couceiro paira sobre un micromundo de relevo literario capturado da súa bagaxe literaria e filolóxica e crea unha ponte metapoética cara a si mesma.

(Cuarta) - A cegueira
En Juliette, recibía todo o sol e toda a mina de xofre nas túas cartas. Os nenos subían a casa a esa mesma árbore e tal vez había unha guerra, unha torre e unha catarata dentro; pero o resto da historia, vista dende aquí, non ten sentido. Podo falar, sen embargo, da cegueira. Mollaba os pulsos para o leite cando no medio da sega o neno choraba, todo o meu xornal non abondaba para salvar a túa vida no faiado, que morrías alí (coas vendas e a calor e a madeira podre baixo as costas) Anos despois recóllome nos brazos e son costureira, espunto os baixos das saias e remendo unha pel axeitada
(enxoita)[…]

de (Cito), 2003

Antologada canda outras voces da súa xeración en obras como Mulher a fazer vento (Ediçoes Tema, 1999), d´Efecto 2000. Antoloxía de Poetas dos 90 (Letras de cal, 1999), Das sonorosas cordas (2005 ) ou Polifonías: voces poéticas contra a violencia de xénero (Espiral Maior, 2006), lugares e momentos onde pervive o eco do seu verso aínda que o seu ronsel vaia diluíndo ata non aparecer os seus poemas durante máis de tres lustros.

                                                                                                                         Emma Pedreira