Punto de encontro por Ánxela Lema París

Pasar as páxinas do Spleen en catro tempos de Arancha Nogueira é adentrarse nun mapa onde todos os puntos marcados nos resultan familiares. Un mapa por onde todas as que nacemos entre finais dos oitenta e principios dos noventa vagamos zombies, cansas e ansiosas. Un espazo que creou como punto de encontro para o acougo e o entendemento, para a empatía e a rede.

Un discurso poético con pegadas dunha Lupe Gómez cando lemos as súas vontades “de saír correndo polas rúas/ espida e vermellísima/ case igual que como nacín” e, como os de Lupe, versos directos, desgarrados, reais, que doen por momentos e que, por outros, sacan un sorriso. Un espello no que non sempre e cómodo verse, mais si necesario.

Encontramos aquí unha cidade escura e gris, unha Compostela na que vivimos de aluguer, na que os corpos teñen cicatrices e nada teñen que ver cos maniquís utópicos, na que xa non están as amigas de sempre porque tiveron que emigrar e onde as que aquí ficamos imos dun lado para outro en constante transición precaria. Nogueira mostra sen filtros de Instagram a crúa realidade da nosa xeración cunha angustia constante que percorre todo o poemario sobre as promesas nunca realizadas, os obxectivos nunca acadados e con ese conflito continuo co que vivimos entre a realidade e a ficción. Porque, como ben di, “o feo sempre nos molesta” nunha ollada afeita ao mundo de Mr. Wonderful, cheo de emoticonos e un mundo dixital tan perfecto como irreal que nos fai cuestionarnos a cada paso. Ben ao contrario, o que nós temos como paisaxe é unha “chaira enorme de plantas de interior” que nunca fotografamos por vergoña a partillar. E como iso, o silenciamento do número de lavadoras que poñemos, do blue tac que queda pegado nas paredes de cada piso que habitamos e das postais que non imos mandar porque iso, como o feo, incomoda.

Neste clima de ansiedade e nervosismo, a voz poética deambula cansa, chea de sono, entre luces de neón e afters e encontra a calor de quen mira e goza feliz da cidade (“ollar para ti daba case calor/ todo en ti era un sanxoán”). Unha voz poética que, confesa “eu quería ser labrega pero só son outra cousa” porque non todo dependía de nós como o mantra que nos repetiron de pequenas. E por iso a fascinación de mirar para quen trae “o sol nunha manda de area”.

Prometéronnos o futuro e agora temos que pagar a cómodos prazos as ilusións que nos inxectaron. Un poemario, este Spleen en catro tempos, de perfecto tamaño para acompañarnos nunha vida ás présas que sucede en transportes públicos por non poder permitirnos nada de noso.

Nogueira, A., spleen en catro tempos, letra inversa, toxosoutos, 2018