A palla que fai palleiro. Medos Romero.

Retrato feito por Lorena Conde

A autora pontesa foi unha das poetas que se circunscribiu á chamada Xeración dos 90 aínda que o fixo por data de produción, xa que a súa obra, composta polos poemarios Rendéome no tempo (1998, autoedición), Ámome en por min (Espiral Maior, 1999), O peso da derrota (Espiral Maior, 2000) ou Lenzo das madrugadas (Follas Novas, 2003), comezou a publicarse nos anos clave do boom da poesía escrita por mulleres.

En 2005 gaña o prestixioso Premio de Poesía Miguel González Garcés, o que lle vale para botar do prelo O pozo da ferida, publicado pola propia Deputación da Coruña, promotora do dito certame. É esta unha obra arriscada e potente por ser dona dunha voz feminista, das primeiras en denunciar as violencias contra as mulleres e de facer un retrato social da nosa época cunha linguaxe limpa de estéticas baleiras e si moi intensa na súa intención.

En prosa debuta no volumen Narradoras (Xerais, 2000) proposta de renovación de mulleres para a narrativa en eclosión e, nos mesmos ano e editora, publica Dubido se matei a Lena, un pequeno conxunto de relatos descarnados, rotundos e de prosa seca e dura que abrangue temáticas como a dor, o sexo ou a morte.

Posteriormente Baía publica O trevo da sorte (2003).

Despois da súa incursión na narrativa e logo do impacto do seu último poemario pola fonda –e para algúns incómoda- crítica social, Romero publica tres novos libros de poesía que, se cadra por pentencer dous deles a unha editorial moi pequena, non teñen a distribución e a visibilización merecidas. Ao mesmo tempo varía o seu ton e a contraposición coa etapa anterior faise evidente. En palabras da propia Medos Romero, o seu traballo de enfermeira inflúe na súa percepción sobre a dor e a vida e redefine a súa nova poética. Froito desta etapa son A seitura dos tristes (Follas Novas, 2006), Do corpo e a súa ausencia (Sociedade de Cultura Valle-Inclán, 2010) e A ansia do lóstrego (Follas Novas, 2012).

Desde 2012 non volve publicar libro individual e só en moi contadas ocasións aparece en obras colectivas como Versus cianuro ou 150 poemas para Rosalía.

O xigante impón a dentadas
a súa virilidade hostil e poderosa.
Morde e avanza.
Tronza con insistencia 
no ventre da balea.
A noite é un bocado enfermizo e letal,
po, friaxe e un perigo inequívoco
rondando as horas precisas e lamacentas.
Vaise derrafando a chuvia.
Unha humedén persiste.
Aquí, contra o mundo e a rocha,
na boca moura deste inferno,
pernoctan os mineiros.

De O pozo da ferida (Deputación da Coruña, 2006)