Identidade,
esa palabra que os políticos converteron nunha aldraxe, está
perdendo o seu verdadeiro significado; o de recoñecernos para
respectarnos, para definirnos ao carón das outras. Esa identidade é
a que procura a protagonista da novela de Donatella Di Pietrantonio,
La retornada.
Narrada
en primeira persoa, e coa perspectiva que dá o paso do tempo, a
autora narra a historia dunha nena, da que non sabemos o nome. Durante 13 anos é criada polos que supón que son a súa nai e o seu
pai. Mais, sen saber que fixo, cal é o motivo, ten que deixalos e
con eles a súa vida, para volver coa súa familia biolóxica.
Retornar ao descoñecido.
Nos
anos 70 en Italia, e tamén en España, as adopcións eran verbais.
Non existía ningún tipo de regulamentación; de tal xeito, as
familias pobres acostumaban dar en adopción á ultima filla ou fillo
a unha familia rica e na que ou ben o home ou a muller eran
estériles. Ás veces, esa adopción producíase dentro da propia
familia se había algún parente con boa posición económica e
social. Este é o caso da Retornada.
A
protagonista sofre un dobre abandono envolto nunha maraña de
silencios e reservas, que provoca nela iso tan cristián e tan
enfermizo: A culpa.
Un día
érguese e ten que abandonar a casa na que vive, a carón da praia, co
seu fermoso xardín, o colexio, as compañeiras, a súa amiga
especial, os olores, os sons... para chegar a unha vila do interior de
Italia na que vive a súa familia biolóxica. O seu pai un home rudo,
de poucas palabras; unha nai superada pola crianza de tres nenos e
unha nena Adriana, personaxe inesquecible da novela, e que son os
irmáns que nunca viu. Todo isto envolto na precariedade económica
na que a nosa protagonista non vivira até este momento. Asemade, unha
familia tamén pobre na capacidade de expresar e transmitir afecto.
Xa na
primeira páxina, a autora, desvela o argumento da historia, pero
iso é o menos importante.
Aos
trece anos xa non coñecía a miña outra nai.
Subía
con traballo a escaleira da súa casa cunha maleta incómoda e unha
bolsa chea de zapatos revoltos. No relanzo recibíronme o cheiro a
fritura recente e unha espera. A porta non quería abrirse, desde
dentro alguén a sacudía sen unha palabra e fedellaba coa fechadura.
Vin axitarse unha araña no baleiro, colgada do extremo do seu fío.
Tras o ruído metálico apareceu unha nena coas trenzas frouxas,
feitas había días. Era a miña irmá, pero non a vira nunca.
Apartou a porta para deixarme entrar, sen quitarme de en riba os seus
ollos penetrantes. Por entón pareciámonos, máis que de adultas.
O que
de verdade importa, é todo o que vai sentindo esta nena de 13 anos.
A procura dunha resposta ás preguntas: Como poder sobrevivir a min
mesma? Por que non son querida? Por que fun abandonada dúas veces?
Preguntas,
para as que atopar resposta a esa idade, na que estamos nunha época
de transición cara á adolescencia, non é doado. Na que precisamos
sentirnos queridas e apoiadas para ir na procura dunha identidade á
que aferrarnos, malia que sexa na distancia. Sempre marchamos para
volver.
Será
Adriana, esa irmá descoñecida, a que, coa súa intelixencia e
pragmatismo, lle dará as ferramentas para sobrevivir nesa vila na que
naceu e que é o único lugar que coñece. Mais, tamén, se producirá
unha retroacción entre elas cando a protagonista é a que leva a súa
irmá ao lugar no que viviu os trece primeiros anos da súa vida. Esa
viaxe ao mar, á praia, que produce unha sensación de impotencia en
Adriana ante a inmensidade, ante ese ambiente descoñecido para ela.
A
noite, convértese no momento en que aparece a pantasma do abandono,
da perda da habilidade para ter o control sobre si mesma. Esa
confianza está perdida. Xa non hai espertares fermosos. Mais tamén
será o momento das confidencias entre esas irmás que precisan e
queren coñecerse. Aínda que non se poden encher todos os baleiros,
entre as dúas intentaran atopar esa dimensión emocional que as fará
cómplices. Para sempre.
Parámonos
unha fronte á outra, tan soas e próximas, eu mergullada até o
peito e ela até o pescozo. A miña irmá. Como unha flor improbable,
crecida nun pequeno terrón pegado á rocha. Dela aprendín a
resistencia. Agora parecémonos menos nas faccións, pero é igual o
sentido que atopamos neste estar arroxadas ao mundo. Salvámonos coa
complicidade.
Esa
complicidade que agroma entre nós, como mulleres, cara un futuro no
que a palabra identidade recobra o seu verdadeiro significado.
Di Pietrantonio, D., La
Retornada, Tradución de
Miguel García,
Duomo Edicións, 2018.
Duomo Edicións, 2018.
(as traducións ao galego son de Beatriz Maceda Abeleira)
A complicidade para resistir por Beatriz Maceda
Reviewed by segadoras
on
08:12:00
Rating:

Ningún comentario: