Las hijas de Egalia
é unha sátira na que a autora, Gerd Brantenberg, lle dá a volta á nosa orde social, baseada no sexo das persoas: as mulleres son as que teñen o poder. Como nun
xogo de espellos, desde a mirada dun rapaz adolescente que se interroga sobre a súa contorna, devólvenos unha imaxe de nós case tan divertida
como crítica e absurda. Unha imaxe virtual do que nós, como
sociedade, proxectamos para que a reviremos. Unha sociedade na que os
roles de xénero se inverten para que observemos, desde o humor e a
retranca, os nosos costumes contrarios a calquera lóxica.
Publicada por primeira
vez, na súa edición orixinal (Egalias døtre), en 1977, hoxe
en día, é moi complicado achegarse a esta novela xa que se encontra
descatalogada en español e non está traducida ás linguas
peninsulares. As bibliotecas públicas tampouco
solucionan moito. Por poñer un exemplo: os volumes que hai nas
bibliotecas públicas da provincia da Coruña son de consulta en
sala. Quere isto dicir que é un libro que non ten demanda ou estamos
ante o que comentaba Joanna Russ en Cómo acabar con la escritura de las mujeres?
O feito de que ata a Wikipedia
recolla esta obra como "The book has been translated
into several languages and is considered a feminist literature
classic" inclina a balanza
cara a segunda posibilidade.
O
primeiro que nos chama a atención é o uso do feminino como xénero
neutro. Lugares, deusas, profesións, vestimentas, etc, todas son
femininas. Así as mulleres ocupan a maioría dos cargos de poder
tanto nas empresas como no ámbito público da Parlamenta. Incluso os
nomes propios teñen un enredo moi divertido. A psicóloga chámase
Sigmunda Freudis, pero se algo ten unha referencia, dalgunha forma,
negativa pasan a denominarse en masculino como, por exemplo, o cóctel
alcólico que fai referencia ao alcume da Raíña María I de
Inglaterra, aquí, é un Bloody Marius. Este aspecto de recuperación
da xinealoxía, da historia contada por mulleres é un tema
recorrente na novela e un dos eixes principais porque, ao longo da
narración, aguillóasenos na reflexión de por que os actos
exercidos polas mulleres son sanguinarios, por seguir co exemplo
anterior, e no caso dos homes reciben alcumes de conquistadores,
valentes, etc.
Me
preguntaba por qué la historia sólo habla de mujeres... (páx. 128)
E esta reescrita da
historia fana as mulleres desde o seu punto de vista co obxectivo de
obviar que existiu un patriarcado. A educación desde todos os
ámbitos é fundamental e, iso, inclúe revirar tamén os contos, as
lendas ou a transmisión oral para manter os privilexios. A que vos
soa isto?
Petronio
se acercó a Mirabelo, que seguía lloriqueando con los ojos como
platos, y empezó a cantarle la conmovedora balada del doncel cuya
cruel madrastra encerró en una altísima mazmorra para preservar su
virginidad. El desdichado doncel lloraba su soledad y arrojaba flores
desde su celda. Mientras tanto, la barba le crecía y crecía. Un día
le oyó una valerosa caballera, que cabalgaba un hermoso corcel
blanco con sus hermosos senos ondeando al viento. Vio al dulce doncel
y se detuvo a los pies de la torre, y empezó a cantarle serenatas
que expresaban el ardiente amor que sentía por él. La barba seguía
creciendo y creciendo hasta llegar al suelo, y así la valerosa
caballera pudo agarrarse a ella como si fuera una cuerda, y trepar
hasta él. De este modo la trovadora pudeo reunirse con su amado,
burlando las airadas intrigas de la cruel madre (páx.
120)
Nesta
sociedade, son os homes os que se encargan das crianzas, dos
coidados, da casa, etc. Ademais, deben adecuar o seu aspecto físico
en base ao gusto das mulleres chegando a utilizar accesorios
incómodos como os Suxeita-Penes ou arriscando a súa saúde: "
Había dejado de tomar el píldoro desde hacía unos meses, porque le
provocaba dolores de cabeza. Lo había consultado con su doctora,
pero ella replicó que los píldoros de esa marca no tenían efectos
secundarios, y que sus dolores de cabeza no tenían nada que ver con
el píldoro. Se trataba seguramente de fatiga, tensión nerviosa"
(páx. 191)
E o
medo, sempre o medo como arma para conseguir o poder e manter os
privilexios. Para crear unha sociedade na que as diferencias se
sosteñan nos sexos. O medo económico (os homes non queren ter máis
fillos porque dependen da muller), o medo á violencia (ás tesouras
corta-penes),..., pero, sobre todo, o medo a ser agredidos. A non ser
libres.
Petronio
cruzó el robledo apresuradamente para llegar al mar. No le gustaba
cruzar el bosque en la penumbra , con las ramas oscuras y nudosas, y
los gruesos troncos inmóviles. Nunca se podía saber con certeza si
detrás de un árbol se ocultaría una mujer. De pequeño, Petronio
oyó historias de mujeres vestidas de negro que se ocultaban en los
bosques para asaltar a los muchachos y hacerles cosas feas. Nunca
consiguió entender en qué consistían exactamente esas cosas, pero
el temor a las mujeres de negro no lo había abandonado (páx.
60)
Lemos
esta novela cun sorriso que nos nace deste cambio de enfoque, pero,
tamén, quedaremos inmersas nunha profunda reflexión sobre canto
temos interiorizada a visión patriarcal do mundo e a súa completa
falta de lóxica. Las hijas de Egalia
é unha parodia da sociedade e unha lectura que non nos vai deixar
indiferentes. Unha lectura sobre a que volveremos. Seguro.
Brantenberg, G., Las hijas de Egalia, Horas y horas, 1994
Comentarios
Publicar un comentario