Questionário fou(cinha): Verónica Martínez

1. Con que frecuencia/cantas veces che fixeron un cuestionario con preguntas machistas, estúpidas e inapropiadas como por exemplo: con que famoso compartirías toalla, que vicios non soportas da túa parella e cousas semellantes?

Por escrito, nunca. Preguntas fóra de lugar hai séculos que perdín a conta, pero coido que, de media, sairía a un par delas á semana. Na actualidade xa non calo, así que de cando en vez din sobre min:

-Verónica fíxolle a X un Kennedy: viña a «Dallas» e acabounas levando.

2. Cantas veces te chamaron "rapaza" nun contexto literario profesional? (valen sinónimos: moza, chica, rapariga, nena, nenita...)

Nunca estiven nun contexto literario «profesional», pero na miña vida, moitas!, sobre todo neniña e nenita, para colocar despois unha frase na que se supón que debo facer algo diferente do que a min me parece pertinente. Detectei paternalismo e machismo por parte de «culturetas» varóns en multitude de ocasións, ás veces con alusións ao meu físico ou ao contido erótico dalgún poema da miña autoría.

3. Cando foi a última vez que viches unha comedia romántica e quixeches matar alguén xusto despois?

Teño vontade de asasinar varias veces por semana, para iso non preciso ver comedias románticas: suscítanmas as múltiples inxustizas que vivimos todas cada día. E non só sinto carraxe cara aos que as comenten: tamén contra os que as xustifican, silencian ou minimizan.

4. Cando foi a última vez que queimaches un suxeitador, tuneaches unha parede/estatua/estrada,...?

Teño poucos suxeitadores, non gusto de utilizalos, e é unha prenda cara, así que nin queimei ningún nin penso facelo. Tuneei varios pasos de peóns xunto coas miñas alumnas, con poemas de compañeiras aló polo 2013 en Ribadeo. Tamén pola mesma altura, a través da disciplina artística do gravado, e utilizando a técnica de «chave en man», decorei o coche dun home cun epíteto que eu consideraba que lle resultaba moi acaído. Así que, se me les: si, meu rei, fun eu.

5. Con que feminista viva ou morta non compartirías toalla?

Morta con ningunha, porque xa non a precisan; vivas prefiro non dicilo, son moi re-coñecidas e moi «feministas», e non sería moi correcto pola miña parte.

6. Cando escribes se tes fill@s? De onde sacas o tempo?

Non teño fill@s pero tampouco tempo. As persoas sen fill@s tamén precisamos tempo para conciliar con nós mesmas e coas nosas vidas. Escribo moi pouco, non sei se por preguiza, por falta de tempo, por desorganización ou por simple falta de inspiración ou motivación.

7. Escribes para mulleres, sobre "temas de mulleres" ou a crítica falou da túa obra como "literatura feminina"?

Escribo para mulleres e sobre temas de mulleres. Que outra cousa podería facer se son muller? Acaso hai algo máis arredor do que escribir sendo muller? (retranquísima on).

A crítica, feita maioritariamente por homes, como era de agardar, non entendeu ren. Comentaron que era «literatura feminina» ou que nin a literatura chegaba; iso si, houbo tamén que usou cualificativos como feminazi, ou que todo era moi «fem» ou «moi extremista». En fin, o habitual.

8. Quantas vezes te aplicaram o substantivo meiga, feiticeita, fada?

Facendo referencia ao meu ollar, un par delas.

9. Cantas veces che preguntaron que escritorEs son unha referencia para ti?

Sempre que me preguntaron polOs meus referentes, eses que estudamos, porque non había mulleres cuxa obra se incluíse na educación formal. Así que tiven que ilas descubrindo pola miña conta ou coa axuda de compañeiras que andaban na mesma procura. Por sorte para min, tiven a oportunidade de coñecer a moitas delas en persoa. Dende entón, cando me preguntan polOs meus referentes, explico cales son esAs autorAs de referencia para min.

10. Cantas veces te chamaron poetisa (se escribes poesía)?

Moitas, e ata me hospedei nun hostal que se chama deste xeito por aquilo de seguir coa brincadeira. Entendo que ten que haber diversidade no uso da linguaxe e non todas falamos igual. Gusto de todas as diversidades, incluída a estupidez humana, daqueles que usan «poetisa de xeito consciente e despectivo».

11. Qual é a personagem feminina mais patética que leste num escritorO?

Moitas, todas as que viven para e por eles, sen un lugar propio.

12. Qual é personagem masculina mais patética que leste num escritorO?

Un asasino en serie de mulleres que, despois de deitarse con elas, asasinábaas porque, na súa opinión, tiñan que vivir frustradas na superficialidade, por non buscar relacións máis profundas e só esporádicas. Na narración, bautizábaas co nome da bebida que tomaban e, na tumba, plantáballes unha árbore enriba, enterrándoas no seu xardín. Confeso que era xurado nun concurso ao que se presentou ese libro: do contrario, non o tería lido.

13. Um paiaso da vida real...

Respecto moito a profesión de paiaso, pero calquera que se sinta atacado polo feminismo e/ou que empregue, polo serio, conceptos tan patéticos como «denuncias falsas».

14. Um paiaso da vida literária...

Reitero que respecto moito a profesión de paiaso, á que considero un asunto de suma importancia. De non ser así, Pérez-Reverte sería un dos meus favoritos.

15. Qual foi a última vez que che enviaram a esfregar pratos/fazer camas/passar a fregona?

Hai moito tempo xa, pero era como eufemismo de mandarme á merda ou a tomar polo cú, claramente. Hai miles de xeitos sutís e eficaces de invisibilizarnos: só os machistas máis zoupóns e primarios precisan recorrer a algo así.

Lembro hai séculos, na adolescencia, cando íamos buscar á casa a un amigo para que baixara á rúa, saía a súa nai á fiestra e berrabanos: «Porcas, porcas que sodes todas unhas porcas, que seguro que aínda tedes os cacharros sen fregar e as camas sen facer. Ide fregar os pratos, porcas... e deixade tranquilo ao meu fillo!!!». Non sei se esta anécdota serve.

16. Qual foi a última vez que exerceches de crica testemunhal no meio do nabal?

Non lembro agora mesmo, pero sempre que sucede, procuro que a miña crica sexa moito máis que testemuñal.