Polimorfismo erótico por Ánxela Lema París

Celebrar o singular, a saída dos marcos estritos e censuradores, represores. Festexar o esforzo por crear outros imaxinarios, outros relatos sobre como entender os praceres e o erotismo. A romaría é sempre unha boa nova e chegou da man de Desequilibras e caer, de Cristina Ferreiro Real, un dos poucos casos da primeira década deste século que presenta unha poética rupturista nun eido aínda fortemente marcado pola heteronormatividade como é o erótico.

Ferreiro, alén de presentarnos unha sexualidade empoderada, rematada en A, consegue que deixemos de lado a importancia do ti ao que o eu se dirixe porque, como deixa claro, non atende a categorías. Ou quizais si, quizais si que atende a elas mais non entende, xustamente, a maneira estipulada de as comprender, motivo polo que se me ocorre pensar que tres das letras que compoñen o título aparezan marcadas en vermello na capa do libro. DIC como presentación do dicionario erótico que significa o poemario no que o eu se declara “omnisexual” e non ten vergonza de expoñer o seu corpo “blando e suave” porque ha “ser a máis guapa/ sen maquillaxe/ polimórfica perfecta e orgásmica”.

Porque disto trata o glosario erótico que Ferreiro nos presenta, de que nos “amen en diagonal” e nos deixemos levar. De rachar coas etiquetaxes que o heteropatriarcado tan ben deseñou para ter os desexos ben ordenados nun catálogo no que a diversidade, o plural, non teña espazo. Por iso o eu desta obra sabe ben os prefixos que debe empregar e fala sempre desde o omni- e o poli-, desde o abundante e a varidade, desde o mixto e as vontades de experimentar.

A voz que fala, coñecedora da sociedade que tan romanticamente delimita e censura os nosos praceres, declara as súas vontades de “renacer alotrópica” porque sabe que só removendo os alicerces desta sociedade heteronormativa en que nos movemos, só indo ao cerne do que nos limita e cohibe, poderemos renacer outramente e movernos con outras linguaxes, outros dicionarios.

Non é casual, por tanto, a importancia que se lle outorga á linguaxe ao longo de todo o libro de quen se declara “destruidora da linguaxe” e de quen concibe o acto sexual como un proceso de “interpretación” ao que só poderá chegar o ti se acepta moverse nos códigos do seu imaxinario, do seu dicionario que, por suposto, lonxe está do cánon da erótica: “se me masturbas poetizándome a lingua/ se me lixas por dentro, verbo que me alimenta a boca,/ abro o ventre/ onde te contemplo para que me interpretes”.

Celebrar a poética que Ferreiro presenta neste poemario é celebrar a valentía de situarse nas marxes nun eido no que aínda nos movemos ás tentas. E aínda que haxa versos que caen, por momentos, no tópico romántico e cómodo ao que estamos habituadas o eu consegue rompernos os esquemas e dinos que “tal vez debas saber que te penso unicornio” e, de novo, sorrimos alotrópicas, raras, polimorfas, fortes, verdadeiras.

Ferreiro Real, C., Desequilibras e caer, Bubela, 2009