Cervatos, fuxir, avante por Emma Pedreira

É tanto menos que singular falar deste novo poemario de Lucía Novas (Bueu, 1979), require dunha expresión semellante. Cervatos ten moito de moi variadas cousas, “tan kitsch que é beleza intensa”, tan poliédrico que hai que ilo construíndo, decapando, rebordando a curiosidade que nos fai erguer a lapela de cada palabra. A nosa experiencia como lectoras conta tanto como a nosa sensitividade.

Funciona algo así como un collage de sinestesia, como unha paisaxe descritiva a base de numeracións como naquel laboratorio da vella Celestina, descrito, palabra tras palabra, sintagma após sintagma, moi polo miúdo. Todo aquí está feito para curtocircuitar os cinco sentidos e fixarse na produción global.

Conducindo rápido a través da xustaposición, nunha road movie transfronteiriza, Novas condúcenos mentres fuxe e busca; pasan animais e esceas como nunha reivindicación do pasado nun de transparencias e veladuras sobre o presente. A man no volante, o ollo no que ha de vir e a convivencia coas marxes, as figuras do pasado e o que acontece na beiravía. O brazo pola fiestra. O aire fai pregos na roupa lene. Arricha os poros e crea confusión. 

“Ramaxes, cervatos, encaixe escuro”

O que se agocha é tan importante como o que se amosa. Ou o que pasa fugaz, porque conducimos. Todo existe durante un mínimo momento, un case nada e repítese noutra secuencia. Substantivos, connotacións dun epíteto escollido entre centos para prefixar a ollada da autora nun único obxecto do seu imaxinario. Aprópiase. Peek-a-boo e chouta a imaxe cara a quen le. O poema está feito a base de disparos. O clic molesta ás veces no cerebro se non entendemos o calibre do proxectil pero construímos as referencias máis próximas: Twin Peaks, Bambi, Dr. Who, Neverland. Unha Ruta 66 emocional que leva da memoria da casa raíz aos drive-in do expresionismo e da fuxida persoal. 

Mentres, o amor inmaduro, romántico, anestésico, vai loitando contra o prexuízo.

Sábeme este libro a cheiros amalgamados. A cultura de monte e coche. On the go.

“Ti espido, chorando, no lavabo, entre os fentos, nos clemátides”

Texturas e ganduxos entre os límites das imaxes secuenciais. Unha caixa de fotografías, unha por palabra, o zas zas zas das diapositivas proxectadas a toda présa. “The runaways. Na inmensidade”.

E a afectación cara ao amante, toy boy, my little ponny, deconstrúe o amor como un cervato que é imaxe daquilo que está por medrar e a piques do cambio substancial. A casa da avoa, atrás. O funesto amor, atrás. As fuxidas, o avance, os cervatos que serán cervos e, polo tanto unha fertilidade perigosa. E a simboloxía da condución como o non retorno do tempo, a evolución das idades e as perdas e todo o que muta. Todo a través de imaxes David Lynch, videoclip, play-list resoante tras da liña –que non verso- e que compón ese tapiz no que imos medrando coa autora nunha ladaíña de obxectos e memorias sensoriais a piques de cambiar outra vez ou de ser vítimas do esquecemento.

Non é o libro. É o pouso.

Lucía Novas, Cervatos, Faktoría K de libros, 2017