É
tanto menos que singular falar deste novo poemario de Lucía Novas
(Bueu, 1979), require dunha expresión semellante. Cervatos ten moito
de moi variadas cousas, “tan kitsch que é beleza intensa”,
tan poliédrico que hai que ilo construíndo, decapando, rebordando a
curiosidade que nos fai erguer a lapela de cada palabra. A nosa
experiencia como lectoras conta tanto como a nosa sensitividade.
Funciona
algo así como un collage de sinestesia, como unha paisaxe descritiva
a base de numeracións como naquel laboratorio da vella Celestina,
descrito, palabra tras palabra, sintagma após sintagma, moi polo
miúdo. Todo aquí está feito para curtocircuitar os cinco sentidos
e fixarse na produción global.
Conducindo
rápido a través da xustaposición, nunha road movie
transfronteiriza, Novas condúcenos mentres fuxe e busca; pasan
animais e esceas como nunha reivindicación do pasado nun de
transparencias e veladuras sobre o presente. A man no volante, o ollo
no que ha de vir e a convivencia coas marxes, as figuras do pasado e
o que acontece na beiravía. O brazo pola fiestra. O aire fai pregos
na roupa lene. Arricha os poros e crea confusión.
“Ramaxes,
cervatos, encaixe escuro”
O que
se agocha é tan importante como o que se amosa. Ou o que pasa fugaz,
porque conducimos. Todo existe durante un mínimo momento, un case
nada e repítese noutra secuencia. Substantivos, connotacións dun
epíteto escollido entre centos para prefixar a ollada da autora nun
único obxecto do seu imaxinario. Aprópiase. Peek-a-boo e
chouta a imaxe cara a quen le. O poema está feito a base de
disparos. O clic molesta ás veces no cerebro se non entendemos o
calibre do proxectil pero construímos as referencias máis próximas:
Twin Peaks, Bambi, Dr. Who, Neverland. Unha Ruta 66 emocional que
leva da memoria da casa raíz aos drive-in do expresionismo e
da fuxida persoal.
Mentres, o amor inmaduro, romántico, anestésico,
vai loitando contra o prexuízo.
Sábeme
este libro a cheiros amalgamados. A cultura de monte e coche. On
the go.
“Ti
espido, chorando, no lavabo, entre os fentos, nos clemátides”
Texturas
e ganduxos entre os límites das imaxes secuenciais. Unha caixa de
fotografías, unha por palabra, o zas zas zas das diapositivas
proxectadas a toda présa. “The runaways. Na inmensidade”.
E a
afectación cara ao amante, toy boy, my little ponny,
deconstrúe o amor como un cervato que é imaxe daquilo que está por
medrar e a piques do cambio substancial. A casa da avoa, atrás. O
funesto amor, atrás. As fuxidas, o avance, os cervatos que serán
cervos e, polo tanto unha fertilidade perigosa. E a simboloxía da
condución como o non retorno do tempo, a evolución das idades e as
perdas e todo o que muta. Todo a través de imaxes David Lynch,
videoclip, play-list resoante tras da liña –que non verso-
e que compón ese tapiz no que imos medrando coa autora nunha ladaíña
de obxectos e memorias sensoriais a piques de cambiar outra vez ou de
ser vítimas do esquecemento.
Non é
o libro. É o pouso.
Lucía Novas, Cervatos, Faktoría
K de libros, 2017
Comentarios
Publicar un comentario