Todo isto antes era noite. Lucía Aldao from apiario on Vimeo.
A
poeta Lucía Aldao, que leva xa 20 anos (arriba ou abaixo)
percorrendo Galiza coa súa poesía escénica, entreténdonos con
María Lado cando son aldaolado, ás veces disfrazada de oso e outras
de Lucía, publica libro sen deixar os bares. E claro, éntranos o
fenómeno fan a todas as que enchemos de visitas o audio de youtube
cheo de intencións enormes de quererte; a todas as que non lles
faltamos a un bolo que nos cadra preto, ou que convencemos ás amigas
para achegarnos a outro que non cadra tan preto, pero seica por
alí hai festa.
E
éntranos o fenómeno fan, e corremos á libraría de confianza ou ao
Culturgal a facernos con el, e compartímolo nas redes e nas
conversas de whatsapp e queremos devoralo, e a un tempo temos medo de
que haxa algo no papel, nese Todo isto antes era noite, que
non respecte a voz de Lucía Aldao, porque hai algo de mística en
non estar impresas, como hai en estalo, teño que dicir.
E
supoño que o primeiro que sentimos cando abrimos as páxinas de Todo
isto antes era noite, é que podemos escoitar perfectamente a voz
de Lucía Aldao, con e sen guitarra, cousas que nos soan: ese sácame
de poeta, ou ese así, cada quen co seu cancro, sucede.
Conseguiu pasalo a papel sen sacrificar absolutamente nada da súa
voz, pero tamén achegando algo, o cal non é nada doado cando levas
dúas décadas facendo que o mundo coñeza como berras versos.
E
achega ecoando un ánimo de antes deses violentos anos 10, que din as
Ataque Escampe, ou se cadra do comezo duns violentos anos 10 que non
se sabían tan violentos, cando aínda había noite (noite de gardar
a noite, noite de neon). Así, até cunha ortografía anterior á
normativa actual, Lucía Aldao transpórtanos a unha xuventude
ansiada, conseguida e pasada (pasada de “paseime a xuventude” e
por iso podo seguir aquí, chavales). Hai unha nostalxia que
envellece ben nos seus versos, que convida a namorar á saída dun
after ou na primeira fila dun concerto, e que tamén nos transporta a
nós, independentemente da nosa idade, a ese momento concreto no que
só quixemos purpurina para poder brillar máis, porque nos comiamos
a noite e a noite nos comía a nós, porque sinalabamos coa noite as
carencias e as verdades cunha sinceridade núa e borracha que nos
facía tan auténticas: hai que agradecerlle ó lume a súa
xenerosidade / (nunca me faltou copa de árbore na que caer morta /
nin casa empezada a construír pola cama).
Nese
papel branquísimo da edición sinxela e limpa de Apiario, que só
cunhas páxinas amarelas como introdución nos marca o compás dun
poemario que necesita pouco máis que as palabras estampadas no
papel. Porque podemos escoitalo.
Lucía
Aldao xoga ademais cos poemas como xogamos coas mans nas zonas vellas
de noite. Colócase e descolócase do poema a vontade, introdúcese
ou desaparece do poema, misteriosa.
dez
Lucías habitando as xemas dos dedos de Lucía
ou
vas
ter que ir de cañas coa autora deste libro
porque
o poema é un adorno de veludo cutre co que a autora xoga como cos
complementos da vestimenta definitiva para a festa; é algo precario
pero seu, como eran as noites da xuventude que xa nos pasamos (de
antes dos violentos anos 10); o poema é un antollo, unha ferramenta
máis onde se atopan as amantes, onde Lucía se esconde e é Lucía,
xa non Lucía Aldao, onde acaricia, perde, ama, onde se topa coas
lectoras.
O
poema é algo tan orgánico como unha rave de palabras e de música
(algo así como estamos cansas e drogadas e queremos seguir aquí até
que acendan todas as luces).
O
poemario nunca perde a continuidade porque non hai xeito de lelo que
non sexa seguido, como a festa, até que nos acenden a luz final e
nos sacude unha verdade amarela que nos chega directísima, intensa e
punki, como son os amores primeiros.
A noite é un
zulo,
pero un zulo con
vistas.
Acabáramos.
(e
que gozada ler isto pola parte que me toca), digo xa esperta
desexando a vindeira rave.
Lucía Aldao, Todo
isto antes era noite, Apiario, 2018.
Comentarios
Publicar un comentario