Baixo o microscopio por Amagoia Gurrutxaga Uranga

Un, dous, tres e catro. Os libros de narracións de Eider Rodriguez (Errenteria, Euskal Herria, 1977). Co primeiro —Eta handik gutxira gaur (E pouco despois agora, 2004)— presentouse coma unha voz que merecía ser seguida. Co segundo e o terceiro —Haragia (Carne, 2007) e Katu jendea (Unha morea de gatos, 2010), respectivamente— confirmou a promesa do primeiro: reafirmouse como escritora brillante. Con este cuarto, Bihotz handiegia (en fase de tradución ao castelán; publicarase o vindeiro ano co título Un corazón demasiado grande), amosa unha madurez incontestable, creando atmosferas hiper-realistas partindo de feitos incluso surrealistas.

Os derradeiros estertores dunha persoa querida, dunha relación hai tempo desfeita, do propio corpo, das casas e rúas entre as que se medrou, dun sistema familiar golpeado por un grave accidente... van aparecendo entre as páxinas deste libro, aos poucos, cunha linguaxe que se prega ao que se conta, provocando golpes de ironía, perplexidade, risa e desacougo. Coas fronteiras impostas —tanto físicas como administrativas— que allean corpos individuais e colectivos sempre como trasfondo.

Coidando ata o máis mínimo detalle e recreando sensacións, Rodriguez vai construíndo ambientes, capa a capa, e en cada ambiente sitúa as historias que quere contar, coma se agromasen dun bulbo nutrido de olores, cores, olladas e silencios. As súas son historias tan cotiás que normalmente adoitan denominarse pequenas, pero que son totalmente centrais nas vidas das protagonistas desta escritora. Ler este libro é como mirar a vida dos personaxes a través dun microscopio ateigado de sensacións. Resumindo: un pracer.

                                                                      Eider Rodriguez, Bihotz handiegia, Editorial Susa, 2017