Prodúcenme
unha certa ansiedade as transparencias. Eses postulados que ás veces
adoita quen escribe para abrir buracos dentro da narración polos que
deixar pasar algunha opinión e entrever algo de vida real. Podería
dicirse que aínda teño por concretar se me gusta ou non o
voyeurismo literario. Ás veces complementa a lectura, ás veces é
deostable por innecesario.
É
en Vértigo esta transparencia un algo que ten que ver coa voz
narrativa e non coa autora per
se, Joanna Walsh (U.K,
1970), e isto o que procura é unha sensación fluída de continuum
narrativo que se logra a pesar de estar ante unha pequena colección
de relatos.
A
vertixe, esa falta de facer pé entre tanta confesionalidade
envolvente sen unha premisa establecida, é quen de desbordar á
muller que fala, que semella chantada firmemente no solo e a
argumentar, relato tras relato, cun estatismo propio de escultura.
A
muller que fala sen mesura é silente se a ollamos desde fóra. Só
pensa, vive, case non interactúa, observa, penetra no adentro de
quen fala e de quen ve. Pode coller a voz doutras mulleres sen deixar
de ser ela mesma. Vai desde o sentimento de exclusividade cun vestido
novo e caro do primeiro relato ata a angustia da infidelidade asumida
ou a desidia maternal de algún dos outros. Todas as mulleres son
esta muller con verborraxia que describe sen pararse en ningún
detalle dos corpos cos que convive, que desbota o artificio e que
pasa por un filtro emocional todo canto vai percibindo. É unha
retransmisora.
Non
interesan os nomes, os lugares, os datos concretos. Unicamente o
relato e a expresión do que está a acontecer, nun presente que vai
pasando pola boca depuradora da muller que conta.
Quieta
desde a observación das primeira liñas, esta desacougante narradora
observa como todas as mulleres forman parte da mesma muller e nelas
quixera desdobrarse para atinxir todas as posibles vidas. E, dalgunha
maneira, faino, xa que cada relato abrangue desde unha perspectiva
diferente a mesma voz, o mesmo ton monocorde que ás veces torna
marteleante e sentencioso na cabeza de quen le, esgotador e apremante
ao mesmo tempo, do que non podes afastar porque neste obsesivo
movemento pendular das palabras podes recoñecer un algo de
alteridade.
“El
vértigo es la sensación de que, si me caigo, no caeré sobre la
tierra,
sino
en el vacío”
O
que importa en Vértigo non é o que os relatos contan senón o que
van deixando tras de si e esa fame que nos leva ao seguinte, por moi
mancada que a lectura nos vaia deixando. As impresións, máis que as
historias, son o realmente táctil neste conxunto e case todos os
relatos levan o título dun momento emocional realmente duro para o
ser humano (Vértigo, Ahogo, Claustrofobia). Esta nomenclatura é
necesaria –dentro da súa concisión- para poder despegar dunha
historia e ir cara á seguinte cunha predisposición ditada de
antemán. A autora diríxenos, fainos cómplices, lévanos por
territorios mallados de tanto que se trataron con anterioridade mais
cun deseño pulcro e delicado que os fai diferentes. E aí queremos
estar, por moito que nos perturbe o contido e a forma, case tanto
como a muller que fala, facendo pé nas augas que nos devoran e
arrastran.
Joanna Walsh, Vértigo, Periférica,
2018
Comentarios
Publicar un comentario