Pedinche a luz prestada, o segundo poemario de Marica Campo, gaña no 2000 o I Premio de Poesía Fiz Vergara Vilariño. Este certame nace grazas á Asociación Cultural Ergueitos e ao Concello de Sarria nun momento no que os premios eran necesarios para normalizar e fortalecer o noso sistema literario ademais de darlle visibilidade á producción poética que se estaba a facer no momento. Inaugura, desta forma, un premio que durante dezaoito anos abriu novos camiños a diferentes voces, que publicaron os seus libros de poemas na editorial Espiral Maior, e asenta unha plataforma na que a poesía ten unha voz central no panorama literario galego.
O
libro recolle trinta e tres sonetos de ton petrarquista nos que a
autora nos vai sorprender. Non é casual a escolla desta métrica.
Tampouco a da brevidade deste cancioneiro amoroso de corte clásico.
A
expresión rítmica, de concisión lapidaria, que usa a autora xa nos
guía cara un valado no que delimitar o espazo e encarcerar o tema do
amor. Os dous cuartetos e os dous tercetos nos que se presenta unha
situación, desenvolvemento e final limitan até o celme a
sentimentalidade para poñer o foco na necesidade de esconxurar xa "
que
preciso saír e respirar"(pax.
77). "Sílabas
computadas e ritmos prefixados para conter a desmesura e convertela
na palabra xusta",
como afirma Pilar Pallarés no prólogo.
O eu
feminino contrasta coa seriedade da composición e, cun uso da
linguaxe sorprendente, procura todos os ti para conformar un
nós no que reivindicar as
diferentes voces que integran a xeanoloxía na que afirmar o sentir
propio.
QUÉROTE
á miña beira con Pavese
sei
la terra e la morte, Rosalía
sexa
tamén connosco cada día,
negra sombra
de asombro que non cese.
Quérote
ao meu pesar, mal que me pese
estás
sempre aboiando na poesía:
se
te afogase a ti tal vez iría
tamén
ela contigo a perdese.
Pizarnik,
Blanco Amor e mais Cernuda
Manuel
Antonio, Álvaro Cunqueiro,
a
Dickinson, e Witman e Pessoa
e
María Mariño e mais Neruda,
con
esa voz que tingues no loureiro
para
pórlles en ti unha coroa.1
Pero
non falamos dun eu
feminino resignado, non. Todo o contrario. " Baixei ao
teu amor e foi un pozo"
(páx. 31) xa "que tamén se perece coa fartura"
(páx. 37) e, cando isto acontece, non queda nada máis que o
autocoidado e relativizar o lugar propio no mundo.
"Mentres
coido de min e de min falo,
Pero
sen condencesdencias porque, agora, despois de "cando
explicar o amor é un dos retos"
(páx. 75) o centro do poema- e da vida- móvese cara unha
rexeneración na que "falei de ti, mais sempre a conta
túa" (páx. 83) porque a
palabra- e o poema- é o que permanece, mentres que o amor é igual a
"... sementar/ flores vermellas, cousas de non dar"3
E
se a dor, a perda, o amor se manteñen no recordo como "
unha canción de amor que a ti che doa"
(páx. 49), o eu feminino resiste e atravesa fronteiras grazas a
"ouh, poema, engado, pasaporte"
(páx. 81) e constrúe tempos futuros cheos de fartura.
"
Non fan pan as mapoulas: centeeiros,
mainceiras e
trigo hai que plantar,
palabras que
despois poidan inzar,
E
completa, a autora, nun círculo perfecto este camiño a través da
natureza, da xenealoxía, da perda, do tempo e do sentir que inicia
no primeiro soneto con "así ha de quedar, nun libro
soa,/ a túa historia e miña, aínda que doa,/ tal vez, quizais así,
esconxurada" para fechar,
no último, con "foi ao revés agora a miña arte:/
falei de min, mais sempre a conta túa,/ fixen en ti comigo o meu
careo". Un percorrido no
que acompañamos o eu
poético ata a estación final na que devén, " porque
a perda é a forza e o resorte"5,e
a escolla consciente na que "prefiro unha dor que me
tolea/ a unha cordura que me faga dano"6
1-
páx. 27
2-
páx. 65
3páx.
59
4idem.
5páx
81
6idem.
Comentarios
Publicar un comentario