Noites de safari de Marleen Malone por Emma Pedreira

Faltar faltan textos narrativos eróticos no noso sistema literario e, de poñernos lilás, faltan textos narrativos eróticos galegos escritos por mulleres conscientes e reclamantes dunha sexualidade digna e en clave de xénero, é dicir: textos conacentristas. Se ben algunha editora fai o seu esforzo (Positivas dá ao prelo cada dous anos o resultado dun certame adicado á temática), en poesía estamos servidas. Case non nos damos remexido entre a profusa produción poética que hai arredor da fame ou da vida dos nosos abaixos en verso libre e isto contraponse coa xa pesadísima imposición narrativa dos abaixos deses señores que se despepitan para ensinarnos como escribir e mesmo tamén como escribir sobre o que nos ferve no lugar de ebulición (e non falo do cerebro, nin das musas, nin nada diso que entra en efervescencia no momento de escribir). 
 

Son moi escasas as señoras narradoras que deciden escribir de xeito desinhibido sobre (o seu) sexo e erotismo e, se cadra, isto é debido aos prexuízos que sempre se dan sobre a obra feminina: o autobiografismo. Todo o que sae ao público asinado con nome de muller será rigorosamente filtrado por unha tendencia biográfica onde parte do narrado ten que devir de parte do vivido como se non soubesemos ficcionar. E así, calquera fala de como lle gusta –ou non, o asunto-.

Se cadra é por iso que Iolanda Zúñiga sae a medias con Marleen Malone nisto das gañancias do seu Noites de safari. E na responsabilidade de se todo falla. Porque de lelos, estes libros deberían lerse en horizontal e cunha soa man e non consultando a foto e a biografía e a Wikipedia da autora e, se cadra buscar o anonimato dun alias refrenda ese noxo que sentimos nosoutras cando ficcionamos e desde a crítica tratan de retratarnos domésticamente.

Noites de safari é un libro de relatos e máis un libro de caza. Un tratado de fauna de costumes nocturnas. Tamén un “espello de príncipes”, ese manual medieval de conduta que empregaba a fábula para adestrar futuros señoritos, retratando un xeito concreto de actuar para logo dicir: así non.

Zúñiga ou, mellor dito, Malone desmárcase do erotismo autocompracente e sensual onde algunhas autoras volven colocar as súas protagonistas embaixo dos depredadores sexuais ou tratan de achegar unha conduta sexual propia que é pouco menos que incrible e idealizada. 
 

Arredor dun feixe de amantes ordenados de maneira alfabética e que responden á desidia, á fame, á busca e á crítica feroz da autora, Marleen viste de depredadora para amosar que as mulleres dispoñibles poden optar por unha cazaría feroz, de características ridiculamente masculinas e que dá como resultado un delicioso compendio de frustracións, degoros e inseguridades á par que unha crítica social actualísima e refrescante. As mulleres, a muller, neste caso Marleen Malone, pode permitirse un comportamento estándar masculino á hora de buscar o apareamento. Vestida de maneira que se lle camuflen as artes, pode deixar de ser subtil no intre en que a mentira, o postureo e o engano dan o seu froito para pasar a ser ela mesma, unha contradición. Por unha banda despréndese a crítica ao material humano masculino, unha chea de clixés revisitados cun humor moi actual (ai, a perdurabilidade desde humor tan próximo no tempo! Será obrigado revisitar esta obra dentro de dez anos e ver se Amazon, Kindle, Badoo, Meetic ou Whatsapp, seguen entre as nosas palabras máis empregadas) para facer unha aproximación a como o fan os homes isto de ligar pero tamén aquilo de frustrarse, decidir, desfrutar e contar ou facer acto de contrición do sexo. Esa pode ser parte da reflexión que falla nos textos androcéntricos.

Do A ao Z, un feixe ben construído de relatos curtos, de corte humorístico (coa risa frustrada do Coiote cando o esmaga o Correcamiños) e en primeira persoa e polo que o barbudo, o pijo, o fetichista, o ghaiteiro, o futboleiro, todos os patróns comúns aos homes, veñen desfilando para ser contrapartida das señoras loiras, facilonas, servís, recauchutadas, inexpertas e submisas que pasou pola pedra o falocentrismo literario.

E remato aquí, porque este libro haino que ler pasando o dedo un pouco pola liña, un moito pola lingua para lubricar (a páxina) e gozar con como se percibe o goce da autora ao escribilo. Celebremos esa estratexia entre a acritude, a éxtase e a burla.

Noites de safari. Marleen Malone (Xerais, 2018)