Rompe. Xoga en igualdade de Isabel Blanco e Irene Silva por Eli Ríos

Ata o 8 de abril, no Pazo da Deputación de Pontevedra pódese ver (e sentir) a exposición de poesía visual Rompe. Xoga en igualdade de Isabel Blanco, Irene Silva e fotografía de Noemí Chantada.

O catálogo realizado pola Deputación de Pontevedra contén unhas fotografías fantásticas de Noemí Chantada ás que se lle axuntan os versos das autoras. A cor e as tipografías usadas xa nos anuncian unha ruptura, coas liñas habiuais, na proposta poética. Aínda así, a propia exposición é a que pon en diálogo as diferentes linguaxes de materiais, espazos ou textos. 

Estamos, polo tanto, ante unha poesía visual, moi visual, na que o formato tradicional do papel acompaña, e complementa, nun primeiro momento, ás imaxes do catálogo e, posteriormente, á experiencia en tres dimensións dos dezaoito paneis que conforman este proxecto. Si, digo proxecto porque a interacción da persoa receptora constrúe o obxecto final. Se quere desfrutar do poema ten que moverse ata o lugar, é dicir, esixe unha actitude proactiva na que se decida cando, como e por que desprazarse ao recinto. Ademais, nesta proposición, que interactúa co medio no que se expón, ese lugar físico, que xa non é o papel, aporta un significado, a maiores, ao que estamos vendo. Quizais, por isto, o contraste que ofrece a pedra, a seriedade do Pazo da Deputación de Pontevedra, os teitos demasiado altos, etc, fan que estes paneis rompan, coa súa denuncia, a soberbia arquitectónica deste tipo de institucións nas que a entrada ás mulleres foi excesivamente complicada e complexa.

A palabra no tempo e no espazo conxuga coas dezoito bonecas intervidas. O uso da Barbie non é casual. Este símbolo que se converteu nunha icona da sociedade sexista na que vivimos sácase do seu contexto para producir un estrañamento. Non son as bonecas coas que xogan as crianzas e que desexan imitar no seu cabelo dourado, ollos azuis, extrema delgadez, pel branquísima e un mozo, Kent, tan "perfectísimo" coma ela. Non, non son esas bonecas. Son as intervidas por unha outra mirada que non anceia converterse nun ventre de aluguer, nin levar zapatos de tacón que dificulte o movemento ou ser escrava da beleza. Son as bonecas Barbie da nosa infancia re-visitada noutro tempo, noutro espazo e noutro formato que nos poñen ante un espello para denunciar e visibilizar a violencia que sofren as nenas e as mulleres.

Ollemos, entón, esta poesía visual desde todos os ángulos posibles. Sintamos o frio do seu cristal. A dor das cadeas. Escoitemos as palabras dos versos, das bonecas, do espazo e, incluso, do tempo. Mastiguemos, entón, todas as emocións desta poética sensorial e construamos o poema final que nos propoñen Irene Silva e Isabel Blanco nesta mostra transgresora.