Fotografía de Paula Gómez del Valle
Amores, de Leonor de Recondo, ambiéntase nun 1908 que
semella, aparentemente, como todos os mil novecentos algo que xa nos
contaron. Victoire, unha muller de clase alta, está casada con
Anselme. Mentres o matrimonio tenta ter un fillo, Anselme viola
repetidamente á criada, Céleste. Si, soa como un 1908 como calquera
outro, no que a palabra amor non ten demasiada cabida.
Porén, cando Céleste queda (previsiblemente) embarazada, a novela
dálle un xiro a eses acontecementos que xa tiñamos lido unha e
outra vez en novelas do mesmo xénero. E aí, se cadra, comeza o
amor.
Leonor
de Recondo narra con mestría e desde unha óptica claramente
posicionada o mundo do machismo transversal, no que, pondo o foco
sobre as dúas personaxes femininas, aparentemente enfrontadas,
consegue transmitirnos a sororidade inefable que se produce entre
elas. Mentres Céleste, muller de clase baixa, é abusada sexualmente
e maltratada psicoloxicamente pola súa condición, Victorie é
presionada para ter un fillo a toda costa e desprezada ao non cumprir
o seu rol de muller-incubadora. O descubrimento do embarazo de
Céleste, lonxe de provocarlle envexa ou ira, convértese no
detonante dunha tenra relación de comprensión mutua, na que as dúas
mulleres se van sentindo progresivamente auténticas e libres. Pouco
a pouco, a casa vaille dando as costas a Anselme e as súas
necesidades, e tamén ás súas costas se vai forxando un namoramento
ao comezo puramente emocional e finalmente erótico.
O
libro, gañador Prix RTL-Lire e o Prix des Libraires 2015, narra o
namoramento das dúas mulleres con total naturalidade, aprendéndolles
á par a conectarse cos seus corpos, uns corpos que a sociedade da
época mantén recluídos entre corsés e saias longas. A medida que
a súa relación prospera, Céleste e Victoire fantasean mesmo con
fuxir dese mundo gobernado por homes e comezar unha vida nova nunha
París incipientemente bohemia, aínda que as cousas non se lles
poñan tan doadas.
Amores
establécese por tanto en torno aos segredos: os que o son a voces,
co beneplácito silencioso da sociedade, e os que son segredos por
obrigación, como a relación de Céleste e Victoire. Case case como
agora.
Se
ben a novela adolece dunha melancolía excesiva, que leva ao libro a
certos puntos de intensidade tamén excesiva, a delicadeza coa que
Leonor de Recondo é quen de narrar unha historia que xa debería ter
sido narrada en múltiples ocasións é cautivadora. Existía, sen
dúbida, a necesidade dun libro de comezos de século que narrase
unha relación lésbica sen fetichizala ou enrarecela. E que, de
paso, nos dese unha volta polo complicado proceso de liberación da
muller, e pola escura complicidade da sociedade contra o mesmo.
- Amores,
de Leonor de Recondo e traducido do francés por Palmira Feixas, está
publicado por Editorial Minúscula.
Comentarios
Publicar un comentario