As máscaras do verso por Emma Pedreira

Fotografía Paula Gómez del Valle

Teño prexuízos, confeso. Pero tamén teño debilidades. Teño prexuízos porque non me gusta a novela negra, nin gris, nin mulata, nin policíaca; non me gusta a narrativa hampona, de baixos fondos, o pseudo-beat, a negrume tipo serial, cargada de estereotipos e de testosterona. Sobre todo, non me gusta o underground escrito desde un pc de marca e conexión wi-fi. Pero adoro a poesía e lévanme os ollos as autoras que experimentan, que arremangan a camisa e meten as mans até os cóbados no perigo.

“He olido la sangre/ he visto lo que puede hacer un cuchillo”

Dorothy Porter (Sidney 1954-2008), que non se confunda coa amada Dorothy Parker, por máis que a propia Porter adoite homenaxear e citar, fai n´A máscara do mono (The monkey´s mask, traducida como La máscara del mono para La otra orilla) unha desas arriscadas mesturas. Unha novela en verso, un libro de poemas narrativo, unha novela río, enxurrando unha trama policial, lésbica, negra, poética, lúbrica, minimalista e pura. En fin, perigo dos grandes de caer no estancamento, na choromiquería, nos lugares comúns, no falocentrismo que adoita perfumar este tipo de produtos ou virar cara a unha postmodernidade que pode que dentro dun par de lustros xa non funcione. Pois non.

Se cadra é unha maneira esperpéntica de facer unha novela policíaca máis, xa que neste senso non aporta nada novidoso: un cadáver de muller nova, unha listaxe de sospeitosos, unha detective expolicía, unha manchea de tacos, copas e cigarros, un amor lésbico. Todo moi tópico, pero en verso. Non estamos con unha novela nas mans, nin cun libro de poemas pero todo iso está nas páxinas fluídas e cómplices de La máscara del mono. E a vítima que escribe e nos ofrece poemas dentro dos poemas, e os sospeitosos van debullando o mundiño literario australiano desde dentro (era esa a excusa, o crime, para facer unha sátira sobre o esnobismo do mundo da escrita na Australia de finais dos noventa?).

“ ¿Esto es trabajo? ¿O es venganza?/ Esta semana hay vacaciones/ y el lugar está en calma./ Sé que ella no está./ Arden mis dedos en deseos/ de allanar. “

O exercicio é impecable: poemas lixeiros (en apariencia), rápidos, intelixentes, pulcros, para recrear desde outro punto de vista unha trama tópica pero que nos vai arredando do aborrecemento de ler algo máis do de sempre para ser algo absolutamente orixinal e sen trazas de ninguén: Dorothy Porter é Dorothy Porter e pode homenaxearse a ela mesma dentro dos seus propios poemas. Lede.

.

Dorothy Porter,  La máscara del mono, 

ed. La otra orilla, 2011

Tradución de Enrique de Hériz