Ser quen es e deixar ser por Paula Gómez del Valle

Ser quen es e deixar ser. Sen medo a nada.

Agradécense moito os aires frescos que por fin están entrando nas lecturas para ás crianzas e Yo voy conmigo de Raquel Díaz Reguera é un deses refachos moi necesarios nestes días nos que a banalización do acto de ler literatura infantil é preocupante. 

Díaz Reguera aposta pola rebeldía cunha mensaxe directa: Reivindicarse a unha mesma, gustarse e empoderarse. Quen son e que quero ser. Algo que podería parecer un xesto sinxelo convértese nun petar na mesa do establecido polas mensaxes que dominaban ate ó de agora nestas lecturas. 

Reguera fai pensar e invita a posicionarse no lado da resistencia cun exercicio no que debulla a evolución propia e individual (ao contrario que en Orellas de bolboreta que é guiada por unha adulta) do “debería ser” ata o “eu son”. 

Nun baile de palabras e imaxes que restan e suman detalles, describe a toma de conciencia dunha nena que se mira a sí mesma desde a inocencia de quen nunca tivo que cuestionarse quen é. Pero a súa historia vital dá unha viraxe e, no que podería ser o descubrimento dunha bonita nova aventura, xorde unha adaptación a un medio hostil sempre máis preocupado polas normas sociais tóxicas que en aceptar ás persoas tal e como son.

Xunto coa combianción de cores frías e cálidas dunhas ilustracións deliciosas (realizadas pola propia autora) que representan esta ascensión, a nosa protagonista vai deixándose levar polos consellos de quen a desposúe da súa personalidade a cambio de alcanzar o que tanto quere. E aquí, vós que me ledes, xusto no preciso momento no que consigue o tan ansiado xesto, a historia dá un brinco e abre nova cordada: A nosa protagonista cae na conta de que xa non se “ve”, de que quedou diluída entre tanto "Debería Ser". Porén á reflexión sobre a súa desaparición xorde a pregunta que o cambia todo: “Quen son? E, aberta a nova vía, abroian máis preguntas: Ónde deixei todo o que eu era? ; Para qué?; Paga a pena?

A nosa nena sen nome (para que todas se poda identificar con ela) vai contestándose a sí mesma cos detalles que a fan ser, lembrándolle quen era. Isto fai que vexamos a súa mirada máis madura e repleta de seguridade: “Ahora sé que yo voy conmigo y me miro y me veo”

As escritoras como Raquel apostan por aguilloar o pensamento crítico no cerebro infantil. Dotan, así, dun novo espazo de acción e valentía onde lle lembra ás crianzas algo que a nós se nos dicía de pequenas e que, como adultas nunha sociedade constritiva, imos esquencendo co tempo: “non hai que cambiar para lle gustar a alguén, xa lle gustarás a quen te queira tal e como es”.

Raquel Díaz Reguera: Yo voy conmigo

Thule Ediciones, 2015