Un
cuarto de meu! Canto hai diso! Canto tempo hai dos sucesivos cuartos
en sucesivos pisos de aluguer da infancia e da idade adulta, o
último, nun piso compartido, que acolleu as noites de insomnio das
que saíu O caderno amarelo... Agora sinto que non hai cuartos
(nin temporais nin espaciais) de meu. Xs fillxs (os coidados, en
xeral, pero estes seres pequenos moito máis) póñennos a vida patas
arriba como ningunha outra cousa.
Nun dos múltiples cuartos de meu, o da casa da avoa materna, en Pantín, reencontrei hai pouco ¿Tiempo de mujer?, de Montserrat Roig, publicado no 80. No prólogo, Laura Tremosa fala de como a vindicación de Virginia Woolf, ese tempo e ese cuarto de noso, parecen cada vez máis inalcanzables. "Quizás antes de preguntarse si es tiempo de mujer habría que preguntar si las mujeres empiezan ya a tener tiempo" (p.12).
Coas miñas seis horas de traballo remunerado diante dun ordenador a escribir e unha tese en (leeento) proceso, facendo malabares con iso que chaman conciliación, cando mellor escribo é, a man, mentres xogo coa miña filla. Nestes espazos (espazos temporais tamén) onde as dúas somos libres de xogar.
Nun dos múltiples cuartos de meu, o da casa da avoa materna, en Pantín, reencontrei hai pouco ¿Tiempo de mujer?, de Montserrat Roig, publicado no 80. No prólogo, Laura Tremosa fala de como a vindicación de Virginia Woolf, ese tempo e ese cuarto de noso, parecen cada vez máis inalcanzables. "Quizás antes de preguntarse si es tiempo de mujer habría que preguntar si las mujeres empiezan ya a tener tiempo" (p.12).
Coas miñas seis horas de traballo remunerado diante dun ordenador a escribir e unha tese en (leeento) proceso, facendo malabares con iso que chaman conciliación, cando mellor escribo é, a man, mentres xogo coa miña filla. Nestes espazos (espazos temporais tamén) onde as dúas somos libres de xogar.
Comentarios
Publicar un comentario