O cuarto de Lara Dopazo Ruibal

Eu sempre tiven cuarto propio. Desde que deixei o berce á beira de meus pais tiven o privilexio de ser a única habitante da casa con habitáculo individual e intransferible. Dos dezaoito en diante vivín unha danza de casas e cuartos do máis variado, nos máis variados lugares. Facendo a conta rápido saen unha ducia, pero é probable que quede algún atrás. Unha ducia en trece anos, que non é pouco.

O cuarto propio, como espazo físico non compartido, nunca me faltou. A isto engádolle unha capacidade marabillosa para concentrarme no medio de calquera barullo circundante, e o resultado é que ler e escribir son actividades que podo facer en -case- calquera lugar e momento.

Avións, autobuses, trens, aulas, bares, salóns, prazas, estacións, parques, perruquerías... Teño no meu haber tantos escenarios que nin os lembro. A actividade de ler está inscrita na miña historia de tal xeito que me é tan habitual como comer ou durmir. E se podo comer e durmir en calquera lado, tamén podo ler e escribir -pero sobre todo ler- en calquera lado.

A terrible vida adulta trouxo consigo un obstáculo que non experimentara mentres era estudante: a precariedade, non só material senón tamén mental. E este é agora mesmo o meu escenario e o maior inimigo da miña capacidade de me abstraer e concentrar. Traballos que comen a motivación, xef*s que exercen un maltrato constante e sutil que mina a enerxía, a ameaza constante do desemprego e unha vida tan apática e con tan poucas esperanzas de que poida mellorar, que dan como resultado moi poucas ansias para sentar e escribir. A creatividade, simplemente, desaparece. Non a miña só, claro, porque isto non é cousa miña, senón un problema estrutural.

Se a rabia funciona como motor, o desánimo as máis das veces exerce como paralizante. Teño un cuarto propio? Si, téñoo no plano físico. Por sorte, conto con que o cuarto nunca me falte. Pero no terreo do mental e do emocional, onde as ideas viven e medran, moitas veces o que hai é un pozo seco.

Marzo de 2017