Unha
carta de amor aos puntos suspensivos
“Os
puntos suspensivos empréganse para indicar a omisión dun texto
nunha transcrición literal cando se produce ao principio ou ao final
da cita”*
Esta
é unha carta de amor aos puntos suspensivos.
Dedicada
a todas aquelas cuxos textos foron omitidos, cuxas transcricións
literais non chegaron ao final da cita. A todas aquelas que tiveron
que padecer que mentres uns atopan os recoñecementos, o lugar nos
libros de texto ou os máis altos honores cunha ou dúas obras
publicadas, outras escapen polos mesmos motivos ata dos andeis das
librarías, xa non digamos a atención da crítica, o canon e a fama
literaria.
Se
a omisión se produce no medio do texto, os puntos suspensivos van
encerrados entre corchetes [...] ou entre parénteses (...), con
preferencia para os primeiros, para evitar que o lector pense que os
puntos suspensivos forman parte do texto orixinal:
Esta
é unha carta de amor aos puntos suspensivos.
Dedicada
a todas as que nos aparecedes tronzadas, deturpadas, feitas obra
incompleta, resto antolóxico, palabra silenciada. Ás que vivides a
creación literaria como unha enorme paréntese entre a primeira obra
(…) e aquela que poderá ser o non, quen sabe. Porque encontrades
pedras […] no camiño das que ninguén se responsabiliza, mas que
eis as están, á nosa vista.
“Cando
non se desexa concluír unha enumeración, pode optarse quer polo uso
da abreviatura etc. quer polos puntos suspensivos”
Esta
é unha carta de amor aos puntos suspendidos.
Dedicada
a aquelas que nos permiten seguir escribindo, interrompidas polas
cargas laborais e domésticas, pola violencia implícita e explícita,
polo rexeitamento, polo paternalismo editorial, polos críticos que
canonizan catro autores, polos homes que pretenden falar por
nosoutras e levarnos polo carreiro das modas, polo fastío de que a
unha a traten seguido como escritora de segunda categoría.
Sen
que ninguén interrogue os silencios.
“En
ningún caso se debe utilizar de forma combinada a abreviatura etc.
(nin a súa forma plena etcétera) e os puntos suspensivos, xa
que resulta redundante”
Esta
é unha carta de amor a cada punto suspenso.
Dedicada
a todas aquelas que nunca serán redundantes. Que nos manteñen en
estado de expectación, agardando o regreso. Que nos negamos a ver
coma un etcétera, sen nomes e apelidos. Para vos dicir que vos
entendemos. Mais que vos botamos en falla. Que vos necesitamos. Que
vos queremos a cada unha con nomes e apelidos. Este ano, cos de
Patricia Janeiro. Que nos deu a caixa de mistos e a perspectiva dende
a porta. Imprescindibles, coma cada punto que marca o non-fin dos
nosos textos…
*http://wikidog.xunta.es/index.php/Signos_de_puntuaci%C3%B3n#Puntos_suspensivos
Comentarios
Publicar un comentario