O cuarto de Yolanda López

Imaxes: Yolanda López

UNHA HABITACIÓN PROPIA

Como mulleres, temos que reivindicar o noso espazo, a nosa coraxe, a nosa forza e independencia que tanto nos custou, nos custa e aínda nos seguirá custando acadar neste mundo inxusto e desequilibrado.

Dende os meus inicios como escritora, a miña habitación propia nunca tivo paredes. Durante moitos anos fixen unha vida tremendamente nómada. Vivín en diferentes lugares do mundo e, en todos eles, calquer recanto valía para deleitarme entre verbas entrelazadas pola necesidade de liberdade e autocoñecemento.

Na miña estadía en Estados Unidos e Reino Unido, as bibliotecas eran universos onde escribía con pracer. Ese silencio, esas estanterías ateigadas de latexo, o contacto humano a través dos libros, eran fonte de inspiración e lugar propicio para a miña escrita.

Houbo unha época, sobre todo na miña estadía en Madrid, onde as cafeterías eran lugares máxicos para moldear versos e autobiografía a través de diarios, que precisamente este ano sairán do prelo. Noutras moitas ocasións, o campo, os parques, o aire libre eran, e seguen a ser, indispensables para combinar a lectura coa poesía.

Nin qué dicir das salas de arte, dos actos literarios, das miñas leituras, do cinema, da pintura, da fotografía, das exposicións, todos punto de partida para as miñas composicións. A multidisciplinariedade sempre estivo presente no meu proceso creativo. O que é certo é que a beleza dos pequenos momentos, o encanto dos pequenos lugares son “case” suficientes para escribir.

Hoxe en día, teño a inmensa sorte de ter un posto de traballo estable e permanente, algo polo que loitei, o que me permite vivir en soedade, pois dende sempre fun unha persoa moi independente, e en certos momentos moi solitaria por decisión propia, e así, ter un cuarto propio para adicar ás tardes ao que realmente me prace, a literatura e a arte. A solvencia económica é básica para ter un lugar onde traballar entre liñas, sen dúbida, pois este tipo de solvencia deriva na estabilidade emocional e persoal que tanto buscamos para evoluír como mulleres e, en consecuencia, para crear.

Se hai algo que desfruto moitísimo é esa fase onde, rematado un poemario, espallo todas as follas polo chan adiante, e traballo na estrutura do libro. Fago auténticos puzzles visuais. Todo se volve unha mistura de “tecnoloxía” e artes “manuais” e, por suposto, aderezado coa intervención da deusa dona que é a imaginación.

Sei que esta non é a situación na que viven moitas mulleres, podo dicir que son afortunada, mais tamén engado que os momentos complicados da vida e as súas crises poden ser a auténtica raíz dunha verdadeira obra literaria. É na loita diaria onde rubimos pola montaña da dor para converter a enerxía negativa en cultura potencial. Unha folla. Un bolígrafo. Un recuncho. E toda a historia está por diante. A páxina en branco contén o universo que estamos buscando.