 |
| Imaxe: Paula Gómez del Valle |
Arancha Rodríguez Fernández
O camiño de descuberta do mundo é
sempre un camiño violento, sórdido; cheo de tropezóns e de obstáculos. Se a ese
camiño se lle engade o peso de ser muller, masticalo faise case imposíbel.
Non obvia Angélica Freitas
(Pelotas, Brasil - 1973) esta natureza do percorrido, presentándonos un libro
cun título igual de cru: um útero é do tamanho de um punho. Editado por
Kriller71 nunha preciosa edición bilingüe portugués-español, o poemario semella
un pedazo de carne sen cociñar, sangrante e imprevisíbel, que un xigante enorme
nos fai tragar mentres esmaga as nosas gorxas.
Ler um útero é do tamanho de
um punho é complicado; é ao tempo inmensamente certo. Navega a autora por
temas tan recurrentes como o corpo, a hixiene, o sexo, evitando a discreción. Por
que ninguén fala do noxo?, parece berrar esta obra. Por que ninguén fala
do medo.
Talvez porque molesta.
uma mulher gorda
incomoda muita
gente
uma mulher gorda e
bêbada
incomoda muito
mais
A natureza da muller no mundo,
estranxeira a todo lugar máis que a si mesma -
estranxeira ás veces de si mesma - parece empañar tamén todo o poemario.
A súa anatomía, a súa voz; todo é censurábel. Se cadra o camiño de descuberta do
mundo era, despois de todo, unha penitencia.
Pode que o máis chamativo desta
escrita sexa precisamente a súa sinxeleza. É esa forma dialóxica, que fala de
ti a ti, cun emisor que adopta por veces a forma dunha nai, dun marido, dun
xefe, dun profesor, dun veciño, da mesma sociedade, a que fai os poemas tan
crus. Non hai subterfuxios no xeito en que Angelica Freitas presenta as
verdades; se cadra por iso nos interpelan tanto.
Aí um dia minha
mae falou: regina
regina você
precisa fazer um regime você está enorme
você fica aí na
cama comendo biscoito
e ussando esa
roupa horrível que parece um saco de
[batatas
No entanto, mesmo desde tanta
dor, desde tanta angustia, hai unha vontade de apropiarse de toda esa
violencia. De amansala. Angelica Freitas fala tamén de ti a ti a ese discurso,
bérralle, ensínalle os dentes, ensínalle a graxa, as estrías, os pelos: fala na
súa propia lingua. Empodera a autora cunha linguaxe tan rota como a da propia
vida, cun idioma non normativo que nos recorda espido que desde o máis fondo
desa loita tamén se pode gañar.
a mulher vai
embora e deixa uma penca de filhos
a mulher vai no
fim sair com outro
a mulher vai
ganhar um lugar ao sol
a mulher vai poder
dirigir no afeganistao.
E será que desde os fondos, cheas de rabia, mesmo desde o
cinismo, poderemos conducir?
Angélica Freitas: um útero é do tamanho de um punho, Kriller71.
Comentarios
Publicar un comentario