'A cidade sen roupa ao sol', mais coa forza da palabra, de Marga do Val

Cadro de Catherine Lopes-Curval

Por Ánxela Lema París

Aínda que existen moitos poemarios que recollen poemas máis que reveladores, poemas que se meten no corpo ou que asaltan a túa cabeza, sempre hai un poema con que cada lectora dá e que pensa: “Só por este texto este libro tiña que publicarse”.

No medio da situación actual en que nos encontramos, onde o ser muller está a baleirarse de signficado e onde o corpo semella pertencer a un mundo ao que miramos desde o sofá crendo velo dentro dunha película de serie B, ás veces unha encóntrase cunha sucesión de versos que paga a pena espallar. Pois ben, desta vez foron os versos de Marga do Val proxectados en A cidade sen a roupa ao sol e, máis concretamente, os versos pertencentes ao seu poema “Kahlschlag”. Quizais non sou eu a persoa máis indicada (en fin, quizais non, senón que seguramente non) para reflexionar sobre estas palabras, mais o importante da poesía, penso, é transmitir, facer estoupar e mover os corpos, mais da forma que nós mesmas decidamos e non da forma que deciden desde ese outro mundo guionizado e patrocinado por deus-sabe-quen.

e lustramos os zapatos/que gardan as pegadas do andado/e así procuramos/que sea máis doado cada día/mentres agardamos outro día/coa mesma tranquilidade/con que dobramos as sabas!


Unha, despois de ler isto, busca os zapatos que ten no armario e comeza a debater con eles sobre as historias que viviron, cales lembran e cales non, sobre os pasos que a trouxeron até o agora... Todo isto sen deixar de pensar que vivimos co terrible costume de alterarmos a estética dos pés cada mes, ou quizais cada semana, semellando que con cada calzado novo esquecemos as pisadas realizadas co anterior. Coa data de caducidade que cada elemento que nos rodea ten a día de hoxe chegamos ao punto de non manter ningunha relación de confianza, ningunha relación real. Conseguen/-imos que sintamos a necesidade de renovarnos mais nun proceso en que o baleiro está continuamente presente, é dicir, nun proceso que non avance e que apenas enfatiza o baleiro sen deixar que proxectemos ningún recordo ou que deixamos algunha mínima pegada na memoria.

E cada día erguerse, ir traballar, volver a casa, comer, volver ao traballo, cear, durmir... conscientes, no mellor dos casos, de que esas pisadas están, ou estiveron aí, mais das que por veces non queremos facernos cargo. Falta o sentimento de arraigo, mais non a unha terra, a un país, ou a calquera deses conceptos socialmente construídos, senón un arraigo ao que si que é realmente noso, á arquitectura máis importante: o NÓS, o noso corpo. Está a configurarse o corpo como un construto alleo a nós sobre o que non podemos emitir ningún xuízo de valor e ao que temos que deixar traballar no lugar de sermos nós quen decida por onde o queremos levar. Está a facerse do corpo unha entidade que parece falar por si soa e sobre á que temos que preguntarlle cal é a nosa relación con ela. A pregunta, entón, que nos debemos facer é como ser nós mesmas en lugar de Jhon Malkovich (?!).

se baleiramos as cidades/e achamos as heroínas/que gardan as pisadas do andado/e así procuramos/que sexa máis novo cada día/mentres agardamos outro día/co mesmo desasosego!


É preciso baleirarmos toda esa obsolescencia, baleirarmos todos os armarios ateigados de obxectos sen carga de significado, para darmos coas verdadeiras heroínas, aquelas que precisamente construíron cada un dos pasos que nos trouxeron até aquí. Unha heroínas cuxas voces algúns se esforzan en difuminar entre o ruído, entre o ruído de tantas voces baleiras de significado.

Espir as palabras/de fanáticas roupaxes/É máis ca lles mudar a roupa/É tirarlles a vendaxe. Como rozando o chan... /Sen tinturas nen verniz/Un novo comezo!


Hai que baleirar as cidades e hai que espir as palabras para encontrarmos a realidade e quitarmos de diante a espesa brétema que non nos deixa mirarnos os pés e ver os cangrexos en que nos convertemos. Hai que quitarse os zapatos, rozar e sentir o chan seguras de cada paso que damos cos nosos pés, co noso corpo e con ningún outro corpo robótico e tecnoloxicamente deseñado para saber como sobrevivir no mundo das palabras corruptas, nese outro mundo que nos ataca polas noites e intenta caracterizarnos á súa imaxe e semellanza.

Isto apenas foi o traslado do que estes versos conseguiron revolver na miña cabeza. Isto foi un breve momento, mais os versos de Marga do Val ficarán para sempre tal e como se deseñaron: cargados, ateigados, do significado e a forza con que contaron desde o primeiro día. Son unhas palabras espidas de roupaxes definidas por conceptos puramente estéticos coa finalidade de se converteren en palabras feitas por e para o real, para seren unhas palabras coas que si temos que botar a andar.

Marga do Val: A cidade sen roupa ao sol (Espiral Maior, 2010)