![]() |
Cadro de Catherine Lopes-Curval |
Por Ánxela Lema París
Aínda
que existen moitos poemarios que recollen poemas máis que reveladores, poemas
que se meten no corpo ou que asaltan a túa cabeza, sempre hai un poema con que
cada lectora dá e que pensa: “Só por este texto este libro tiña que publicarse”.
No medio
da situación actual en que nos encontramos, onde o ser muller está a
baleirarse de signficado e onde o corpo semella pertencer a un mundo ao que
miramos desde o sofá crendo velo dentro dunha película de serie B, ás veces
unha encóntrase cunha sucesión de versos que paga a pena espallar. Pois ben, desta
vez foron os versos de Marga do Val proxectados en A cidade sen a roupa ao
sol e, máis concretamente, os versos pertencentes ao seu poema
“Kahlschlag”. Quizais non sou eu a persoa máis indicada (en fin, quizais non,
senón que seguramente non) para reflexionar sobre estas palabras, mais o
importante da poesía, penso, é transmitir, facer estoupar e mover os corpos,
mais da forma que nós mesmas decidamos e non da forma que deciden desde ese
outro mundo guionizado e patrocinado por deus-sabe-quen.
e
lustramos os zapatos/que gardan as pegadas do andado/e así procuramos/que sea
máis doado cada día/mentres agardamos outro día/coa mesma tranquilidade/con que
dobramos as sabas!
Unha,
despois de ler isto, busca os zapatos que ten no armario e comeza a debater con
eles sobre as historias que viviron, cales lembran e cales non, sobre os pasos
que a trouxeron até o agora... Todo isto sen deixar de pensar que vivimos co
terrible costume de alterarmos a estética dos pés cada mes, ou quizais cada
semana, semellando que con cada calzado novo esquecemos as pisadas realizadas co
anterior. Coa data de caducidade que cada elemento que nos rodea ten a día de
hoxe chegamos ao punto de non manter ningunha relación de confianza, ningunha
relación real. Conseguen/-imos que sintamos a necesidade de renovarnos mais nun
proceso en que o baleiro está continuamente presente, é dicir, nun proceso que
non avance e que apenas enfatiza o baleiro sen deixar que proxectemos ningún
recordo ou que deixamos algunha mínima pegada na memoria.
E cada
día erguerse, ir traballar, volver a casa, comer, volver ao traballo, cear,
durmir... conscientes, no mellor dos casos, de que esas pisadas están, ou
estiveron aí, mais das que por veces non queremos facernos cargo. Falta o
sentimento de arraigo, mais non a unha terra, a un país, ou a calquera deses
conceptos socialmente construídos, senón un arraigo ao que si que é realmente
noso, á arquitectura máis importante: o NÓS, o noso corpo. Está a
configurarse o corpo como un construto alleo a nós sobre o que non podemos
emitir ningún xuízo de valor e ao que temos que deixar traballar no lugar de
sermos nós quen decida por onde o queremos levar. Está a facerse do corpo unha
entidade que parece falar por si soa e sobre á que temos que preguntarlle cal é
a nosa relación con ela. A pregunta, entón, que nos debemos facer é como ser
nós mesmas en lugar de Jhon Malkovich (?!).
se
baleiramos as cidades/e achamos as heroínas/que gardan as pisadas do andado/e
así procuramos/que sexa máis novo cada día/mentres agardamos outro día/co mesmo
desasosego!
É
preciso baleirarmos toda esa obsolescencia, baleirarmos todos os armarios
ateigados de obxectos sen carga de significado, para darmos coas verdadeiras
heroínas, aquelas que precisamente construíron cada un dos pasos que nos
trouxeron até aquí. Unha heroínas cuxas voces algúns se esforzan en difuminar
entre o ruído, entre o ruído de tantas voces baleiras de significado.
Espir as
palabras/de fanáticas roupaxes/É máis ca lles mudar a roupa/É tirarlles a
vendaxe. Como rozando o chan... /Sen tinturas nen verniz/Un novo comezo!
Hai que
baleirar as cidades e hai que espir as palabras para encontrarmos a realidade e
quitarmos de diante a espesa brétema que non nos deixa mirarnos os pés e ver os
cangrexos en que nos convertemos. Hai que quitarse os zapatos, rozar e sentir o
chan seguras de cada paso que damos cos nosos pés, co noso corpo e con ningún
outro corpo robótico e tecnoloxicamente deseñado para saber como sobrevivir no
mundo das palabras corruptas, nese outro mundo que nos ataca polas noites e intenta
caracterizarnos á súa imaxe e semellanza.
Isto
apenas foi o traslado do que estes versos conseguiron revolver na miña cabeza.
Isto foi un breve momento, mais os versos de Marga do Val ficarán para sempre
tal e como se deseñaron: cargados, ateigados, do significado e a forza con que
contaron desde o primeiro día. Son unhas palabras espidas de roupaxes definidas
por conceptos puramente estéticos coa finalidade de se converteren en palabras
feitas por e para o real, para seren unhas palabras coas que si temos que botar
a andar.
Marga do Val: A cidade sen roupa ao sol (Espiral Maior, 2010)
Comentarios
Publicar un comentario