Por Carmen Loureiro
“Anque os primeiros días
pasei ben medo
coas sombras, cos ruídos
e co silencio,
souben axiña
que a noite é unha festa
moi divertida”.
Viñeches pousar nunha póla sostida polo vento, vestida pola bruma… non era a túa póla, mais amáchela como se a fose e acariñáchela co son dunha lingua de estrea.
Nesa lingua anovada navegaches co rumbo sostido dos soños, Mar adiante, capitana dos teus desexos, sen medo a naufragar na incomprensión dos vinculeiros.
Como a boneca Uxía, ti convocabas á Festa no faiado da túa amizade a seres distintos, reais ou produto da túa fantasía, sen distingos nin diferenzas.
Con Antón e Leonardo, o seu can, seguiches a afondar nas infancias ventureiras e na estreita relación que as persoas podemos manter coas criaturas non humanas que conviven connosco.
Non sei canto de Anagnórise houbo, se a houbo, nin que cadea de vicisitudes te levaron a dar conta de túa verdadeira identidade, pero sei que nalgún momento soubeches que eras parte de nós e que a nosa lingua era tamén “a casa do teu ser”.
O Cataventos sinalou o camiño para non te perderes e A Brétema veu para lembrar que perderse tamén é unha boa maneira de atoparse máis cabal e cumprida.
-¿Un cachiño de bica?- ¿E haberá tirón de orellas?
A vida que che deu bica, da boa, esponxosa e gorenteira… logo deu tirón de orellas como prezo pola festa… mais ti seguiches contando para que outras cantaran, afouta, con perruca (Guedellas de seda e liño) e sen folgos, mestra sempre, mestra enteira, mestra de vida e de morte, mestra sen medo, serea.
No teu Diario da luz e a sombra soubeches aprendernos a elegancia de morrer sen ruído.
Estas palabras túas son a mellor despedida que se me ocorre para pechar este texto de lembranza dunha muller valente e admirable: “Se eu fose unha fada e tivese na miña man facer de ti unha inmortal e deixarte neste mundo por sempre, eu non che faría esa putada”.
--------
Carmen Loureiro é mestra e psicóloga e especialista en intelixencia emocional.
Fermosa lembranza vinculada coa arte dunha fada co bo facer das emocións. As túas verbas engaioláronme na busca de María Victoria. Grazas Carmen.
ResponderEliminar