 |
| Imaxe: Eli Ríos |
Por Eli Ríos
A literatura é
un elemento creador de referentes e, nesta novela, as mulleres e rapazas poden
ler unha historia coa que sentirse identificadas e na que se reconstrúen os
principios creadores de grandes traumas e/ou relacionamentos sociais. En todos
os planos posibles. Como os que se presentan nesta narrativa tan complexa e
fractal: desde a protagonista Gala, até a doutora Regueiro, pasando pola nai de
Gala, as enfermeiras, a Creadora, as doentes ou a parmer Inuska. E, estas personaxes,
son todas imperfectas, si. Imperfectas sobre as que non se desenvolve un
discurso parternalista(ou moralista) senón que, como na vida real, os erros-
perfectamente descritos- levan a uns procesos evolutivos, ao longo da
narración, que perfilan unha profundidade ben conseguida das súas popias
personalidades. Artella, o autor, unha serie de vinculacións afectuosas, entre
elas, que nada ten a ver coas características físicas ou clasistas ( a pesar de
ser un dos temas, os trastornos alimentares). Así, a protagonista establece
relacións necesarias para os seus obxetivos coas doentes, sen importar as
particularidades corporais, da mesma maneira que o fará coas masculinas. Aínda
así, no tratamento das personaxes si existe un aspecto a valorar: a agresividade
do xénero masculino.
No mundo
imaxinario, que se entrecruza co real- ou ao revés-, existen unha serie de
alegorías e analoxías cos relatos sobre a orixe, ou creación, da Terra. Nestas
representacións simbólicas, os reis, guerreiros, etc, que exercen a violencia,
son masculinos mentres que os elementos que introducen os cambios son femininos
(a Creadora, as BB, etc). Quizais, se nos detemos a reflexionar sobre a
Historia das Civilizacións poderemos recoller esa crítica implícita, que nos
aportan estas liñas, aos axentes que desenvolveron sociedades nas que se
excluían, sistematicamente, os afectos e que, no final da historia, reivindica
a doutora como a solución aos problemas. Decidir se fala de Margonia, do mundo
real ou do que nos toca a nós vivir é a tarefa que nos corresponderá a quen
estamos do outro lado da páxina. Porque esta novela procúranos en todo momento.
Incítanos a poñer a mirada nunha situación supostamente imaxinaria pero que
comparte certos parecidos coa cova platónica, a expulsión do paraíso bíblico ou
a reclusión agresiva en centros, case carcerarios, das persoas
"diferentes" ao considerado( tradicionalmente) "normal". E
non somos inocentes porque a inocencia ten que partir da culpa. E, aquí, non
hai culpables xa que é lícito confundir un psicólogo cun tolo e terlle medo, é
lícito ter insomnias cando non se encontra a solución ou a cura dunha
enfermidade, é lícito tentar conseguir un amuleto por moita parvada que lle
pareza á sociedade, é lícito chorar no coche cando a vida se pon rabuda, é
lícito...
Nesta novela non
hai culpas nin culpables. Esta narración está habitada por personaxes ben
definidas nas súas contradicións, incoherencias, valores e humanidade. Porque
as protagonistas heroínas son humanas, imperfectas e teñen unha morea de historias
dignas de ser contadas. O gran valor e heroicidade reside, como dicía
Gala, en decidir "( porque diso se
trata, de tomar decisións, dun xeito consciente e racional) que xa é hora de
enfrontarse á realidade"[1].
Santiago, Eduardo. O Gran Reino. Xerais, 2014. Premio Jules Verne de narrativa xuvenil
Comentarios
Publicar un comentario