![]() |
Woman IV de Sheila Tostes |
Por Eli Ríos
*contén spoliers
En A
noite das mulheres cantoras, a protagonista Solange de Matos
conta en primeira persoa o proxecto de criar un grupo musical nos
anos oitenta en Portugal. Apocalipse, que así se chama a banda de
mulleres cantoras, pretende deixar de lado a canción lusitana
tradicional e achegarse á "música para ver" con ritmos
pop e letras sinxelas. Recorda, 21 anos despois, Solange, ese momento
no que soñaban cos seus quince minutos de gloria. E as lembranzas
van e veñen: axugan o pasado co presente e o futuro. Bambeando entre
1998 e 2009, Lídia Jorge quebra a linearidade do tempo narrativo,
maxistralmente, xerando unha espiral que, nas continuas idas e voltas
ao pensamento, nese instante en que se enuncia como no xa enunciado,
revira unha e outra vez. A autora móstranos que, para comprender o
paso do tempo, precisamos ter a mente esperta porque, no século XXI,
entramos no "império minuto". Ese no que os "os
momentos de tal modo concentrados que, ainda que ocupassem mais de
meia hora, na percepção
da assistência, cada prestação
deveria não durar mais
que um segundo"(p.15). E nesta articulación perfecta dos
tempos, que só é capaz de conseguir Lídia Jorge, a construción
das personaxes enxerga unha solidez que unicamente no final, con
todas as pezas do quebracabezas no lugar exacto, nos permite
comprender que a esta narrativa non lle sobre nin lle falta unha
coma.
O
emponderamento destas cinco mulleres non é alleo á sociedade
portuguesa da época nin aos seus problemas. A pesar de todo hai algo
que, ao longo da novela, as diferencia do seu redor: a consciencia de
que "vivemos mergulhados no fluxo do mesmo tempo. Talvez essa
coincidência seja a maior intimidade que se possa ter neste mundo. E
essa tivemo-la nós"(p.317). Así, sofren cando Madalena Micaia
é asasinada pola falta de medios sanitarios adecuados despois do
parto, cando o namorado de Maria Luísa lle tronza o brazo coa porta
do coche, cando se decatan que Gisela dorme com o pai" ou
cando Solange descobre que o único homem ao que amou na súa vida e
o seu colega "só a querem para manivela"(p.278). Si...
sofren, choran, rin ,etc, porque a verdadeira heroicidade é
encontrarse coa "gente que tudo aquilo que desejava em abstracto
procurava alcançar no concreto" (p. 77) até conseguir o
obxetivo preciso para "acreditarmos em quem? A resposta era só
uma- Em nós mesmas." (p. 151). Son personaxes humanas, moi
humanas. Ás veces tanto que parecen sacadas dun xornal de
actualidade para retirar todas esas capas de cebola da fama, as
roupas, as básculas, etc, e mostrarnos a escravitude atroz do culto
á imaxe que se oculta no cerne.
Lídia
Jorge xa nos ten acostumadas a unha narrativa na que os espazos
privados reflecten un ollar ético e reflexivo sobre os sociais. Em A
noite das mulheres cantoras é a linguaxe a que deita esa visión
crítica co pasado colonial (de onde proceden as protagonistas)
suxerindo a revisión da herdanza recibida para, tal como explica a
propia autora, provocar a reacción das persoas que están no outro
lado da páxina: “Se
existe alguma coisa de dirigido, durante o processo de criação,
talvez seja sobretudo a esperança de que o leitor entenda a minha
proposta de alteração ao real. Nesse campo, não nego que escrevo
para subverter quando não mesmo para inverter”(1). Pero, nesta
escrita inversora, que ninguén procure grandes discursos
apoloxéticos porque as palabras son como pequenas picadas de nespra.
Desas rozaduras que enxertan na pel das persoas que as len sen que
dean por iso até que "está visto que o importante se encontra
dito"(p.317).
---------
Lídia Jorge: A noite das mulheres cantoras. Editora LeYa, 2011.
---------
(1) en Ferreira, Ana Paula, Para
um leitor ignorado. Ensaios sobre a ficção de Lídia Jorge.
Texto Editora, Lisboa, 2009
A noite do império minuto*
Reviewed by segadoras
on
20:45:00
Rating:
.jpg)
A miña noraboa por esta moi orixinal iniciativa.malia que eu me ache en Valencia,porque non saibo onde pode ficar un monumento da nosa RDC,no seu canto si se fará un recital coas suúa poesías en galego.
ResponderEliminarSaúdos dunha paisana vosa.Ana Arias Saavedra que lle gusta a vosa labor
Grazas a ti Ana! Que marabilla o do recital. Saudiños!
Eliminar