O pozo da ferida

Emilia Salgueiro

Por Eli Ríos

Hai libros que, co paso do tempo, van madurecendo na memoria e, tempo despois, volves encontrarte con eles. Ese instante de redescoberta leva implícito un proceso lector de mudanza no que lemos, sendo unha persoa diferente, as mesmas letras, as mesmas frases, o mesmo poemario pero cun significado diferente. Diferente? Si porque temos unhas experiencias vitais que nos achegan ou nos afastan da primeira lectura.

O pozo da ferida de Medos Romero foi publicado no 2006, pola Deputación da Coruña, despois de acadar o Premio Gonzalez Garcés de Poesía. Este poemario é dunha beleza inusual onde a linguaxe carece de adubos innecesarios e preséntase sen artifícios para denunciar a alienación do ser humano, a dor das mulleres que sofren violencia en toda parte do mundo. A prostitución, as enfermidades de transmisión sexual, os malos tratos, a pobreza, a ligazón á terra, o espolio dos recursos naturais, o desterro, etc, habitan estes versos chamándolle polo seu nome, sen eufemismos, a "ese xeito de sermos/ negadas sen medida"¹ as mulleres en calquera latitude.

Comentaba a autora no Parlamento das Letras que esta obra ten como eixo " a situación da muller na sociedade actual, con ese grave problema de que aínda moitos homes se cren donos de nós e non cesan de agredirnos para recordarnos que mellor mortas que libres, independentes e donas dos nosos destinos. " E é aquí, no 2014- oito anos despois-, cando a actualidade levanta os pousos da memoria para poñer, de novo, en vixencia versos feridos como:

Non hai precisión

no espanto.

En nós o desgarro da pel

e o seu pánico de mao allea,

o vómito insostíbel.

Quizabes resoou unha pregaria

curta a destempo.

¡Así, de xeonllos, puta!

Cravar as unllas na terra

como unha muller teupa.

E o peor, o peor amansar o medo

como quen amansa nun boi.²

E, se nun primeiro momento lin este poemario coa xenreira e raiba adolescente, hoxe achégome a esa dor da que falaba Medos porque "Non nacín, nai, para a tortura/ da besta e o delírio./Non, para berrar sempre/non."³ e fágome a mesma pregunta que Susana Sánchez Aríns: pergunto-me se as mulheres teremos país , un país no que procurar "unha nova orde do mundo/desde a nosa casa,/dentro de nós/desde a orde impecábel/das camisas, das moreas/de trapos da memoria..."⁴

----------

1Romero, Medos, O pozo da ferida, Deputación da Coruña, 2006, páx.29

2idem, páx 21.

3idem, páx 19.

4idem, páx.63.