 |
| Iman Mersal |
Por Andrea Nunes Brións
“Eu
era o bonito proxecto de converterme noutra persoa,
pero foi desbaratado polas
miñas acertadas decisións”
Cómpre
situarnos hoxe na delgada liña que hai entre a poética feminista do Delta do
Nilo e do noso Miño na Galiza. Coñecín fai pouco a obra de Iman Mersal.
Entereime de que ía estar en Compostela, fai escaso un mes, fun vela e fiquei
abraiada. Días antes perdera a posibilidade de vela recitar na Coruña con Chus
Pato en poetas (din)versos que organiza Yolanda
Castaño. Ela foi a persoa
que turrou para traer a Mersal a Galiza, e a que, por sorte, me achegou a súa
tradución ao galego dalgúns textos de Camiñar canto sexa posible e
outros poemas. Atopei despois, tamén a súa tradución
do árabe ao español por Laura Salguero e Margarita Ossorio.
Así,
de varias voces, coñecín a Iman Mersal, editora do xornal feminista
independente exipcio Bintal - Ard (Filla da terra) profesora de lingua árabe e
literatura na Universidade de Edmonton, poeta e feminista, utiliza as palabras
para mudar o mundo, para achegarnos ao cotiá dende o persoal.
Unha
experiencia próxima á individualidade colectiva, un ollo crítico e aséptico que
debate e xulga unha sociedade patriarcal e deteriorada polas ansias e o poder.
Dispónnos dunha casualidade segura e convéncenos de que “o sentimento de culpa
non é mais que unha invención dos sensatos”. Porén atopamos
tenrura, sensualidade, diferentes expresións de feminidades, unha escrita
segura e distante, entendedora e rebelde. Concede así o desvarío e incítanos á
búsqueda de novos camiños onde vérmonos nese intercambio de ideas, desexos e
contradicións.
Mersal
escribe coa cosmovisión de dúas culturas, de diferentes espazos, cun texto
próximo e insolente, achegándonos á cartografía do habitado, do máis íntimo.
Isto lévame a Fátima Mernissi, cando dicía que as mulleres teñen (temos) que
asumir o noso papel, loitando coa palabra como arma principal para lograr facer
a revolución.
E
a revolución aquí, lanza “berros que chegan ás que estan (estamos) lonxe”.
Vaise fiando modernidade e tradición, occidente e oriente.. Nestes textos
fumeantes, o odio, as náuseas, a felicidade, o sexo... exprésase con seguridade
e irónica brincadeira.
Penso
nunha personaxe desvelándose en cada poema... imaxínoo como facéndolle homenaxe
a Huda Saadawi naquel xesto simbólico da estación do Cairo ou recollendo o
potencial da voz de Nawal el Saadawi , todas elas exipcias e rondando na
diáspora.
Estas
voces e os espazos sufocantes, liberan e/ou venlle a cara á barbarie, “beixos
como rituais previos ao planto”. Transformando os nosos argumentos para a
infidelidade, destruíndonos da mellor forma co escepticismo.
Daquela,
revélanse as inclemencias do cotiá, as da existencia e todo o seu potencial, as
contradicións, un espir o día a día como fotogramas da rebelión a nos lembrar,
máis unha vez, que “o persoal é (e ten que seguir sendo) político”.
Comentarios
Publicar un comentario